Ik vecht momenteel tegen een ongekend monster dat zich baas maakt over mijn lichaam. Het monster dat bepaalt hoe mijn dagen er uit zien, terwijl ik altijd de touwtjes in handen had. Dit is al niet eenvoudig om zelf mee om te gaan, maar het onbegrip en de kwetsende opmerkingen uit de ruime omgeving werken niet stimulerend.
Hoeveel keer heb ik al niet moeten horen dat ik er niet ziek uit zie…. Hoe ziet ziek er dan uit? Ik heb geen idee… Misschien ben je overwerkt? euh, nee… ik ben/was een vitale jonge vrouw die haar job met hart en ziel graag doet en er energie en voldoening uit haalt…
Het zal een burn-out of een depressie zijn…. Je zou al depressief worden van iedereen die zich al dan niet goedbedoeld gaat inmengen in je leven.
Je legt je lat te hoog… Je hebt een lastig gezinsleven…. je job is te veeleisend…. Neem eens een slaappil…. of wat magnesium… laat je spieren wat losmasseren… verhuis naar een warm land…
Hallo mensen…. Kan het niet gewoon zijn dat mijn lichaam inderdaad een probleem heeft? Daar gaat de neuroloog nog steeds van uit: vermoeden van een spierziekte… maar hij kan er geen stempel op plakken…. en ondertussen proberen jullie een stempel op mij te plakken: zou het niet psychisch zijn? of fibromyalgie?
Daarnaast verwachten ze dat je ligt te zieltogen in je zetel… eens een uitstap doen met de kids die niet belastend is voor mijn spieren zoals eens naar het strand gaan en er wordt al gesteigerd: de profiteur kan niet werken, maar wel naar het strand gaan… Ewel deze profiteur zou zo graag wisselen met al deze criticasters. Eens zien hoe lang jullie in mijn schoenen kunnen stappen zonder te vallen..
Leven en laten leven is zo moeilijk….
The New Desperate Housewife 