Ik kan zeggen dat ik een uitdagende job heb/had: zowel fysiek als mentaal waarin ik heel wat competenties verder kon ontwikkelen. Exact 18 jaar heb ik deze mogen en kunnen doen. Ik was ervan overtuigd dat ik hem tot mijn pensioen zou doen.
Vandaag is het een week geleden dat ik met lood in mijn schoenen mijn functie vacant heb gesteld. Gezien het feit dat ik na 8 maanden nog steeds maar de fysieke capaciteiten van een 90-jarige heb, is de kans op recuperatie te verwaarlozen. Het is voor mij ook geen optie om in ziekteverlof te blijven. Ik wil voldoening halen uit mijn dagen en weer bijdragen aan de maatschappij.
Ik moet zeggen, ik heb een dag gehuild toen ik mijn functie opgaf. Niet alleen ben ik mijn gezondheid kwijt, maar nu ook mijn professionele identiteit… Dat is toch wel destabiliserend!! Gelukkig heb ik nog mijn warm nest thuis bij mijn man en mijn kinderen en de steun van mijn ouders en enkele goede vrienden.
Gelukkig staat momenteel een uitdagende functie bij mijn werkgever vacant die wel te verenigen is met mijn ziekte. Ik heb het heel even laten bezinken en zonet heb ik gesolliciteerd. En het beste… het geeft me een goed gevoel…
The New Desperate Housewife 