Relaties 

Relaties, je hebt ze in alle soorten en gewichten. Partner, familie, vrienden, collega’s, buren,…

Iemand die chronisch ziek is, leert op een recordtempo mensen kennen. Het is een cliché, maar zo’n waarheid. 

Ik weet al langer dan vandaag dat ik een schitterende man heb. Hij is zorgzaam, lief, grappig en een schitterende papa. Als ik toch de negatieve kantjes moet opnoemen: hij heeft het grootste ochtendhumeur en sinds hij zelf chronisch ziek is geworden, heeft hij ook wel een korter lontje gekregen. Dus niks waar we niet perfect gelukkig mee kunnen zijn. Leven met Perfectie zou toch ongelooflijk lastig zijn!!!

Het is een zegen hoe begripvol mijn hubby met mijn ziekte omgaat. Wanneer ik een dag heb dat alles fysiek te zwaar is en ik geen klop doe, zal hij nooit morren. Het is een verschrikkelijk gevoel je zo lui te voelen want je voldoet totaal niet aan de basisverwachtingen die aan een getrouwde vrouw gesteld worden. Je voelt je op zo’n momenten echt minderwaardig.

Ook mijn frequente dutjes heeft hij zonder probleem geaccepteerd. Ik mag in mijn beide pollekes wrijven met zo’n man!

Toen Filip ziek werd, zijn een aantal mensen uit ons leven verdwenen. Vrienden (dachten we) lieten na van afspreken omdat hij de twee keren ervoor niet de energie had om af te spreken. Of omdat we liever niet hadden dat ze langs kwamen omdat hun lieve maar drukke kinderen alles zouden omwonen en we weer  opnieuw konden poetsen. Radiostilte van hun kant werd beantwoord met een paar pogingen van ons, van mij om correct te zijn, om dan ook in radiostilte over te gaan.

Toen ik ziek werd, kwamen ook een aantal negatieve reacties. Reacties waarvan ik onmiddellijk zei dat het meer over hun zei dan over mij. Eerlijk heb ik daar amper van wakker gelegen want ik had geen nauwe band met de meeste van deze mensen. Toch deed het onbegrip van een aantal mensen pijn… de meeste mensen kunnen echt niet omgaan met iemand die chronisch ziek is. Mensen die een (potentieel) dodelijke ziekte hebben, krijgen wel alle begrip. In het begin maakte ik me daar druk in, probeerde mij en mijn ziekte te verantwoorden, uit te leggen. Tot ik op een dag besefte dat ik mijn energie beter in positieve dingen kon steken. De knop was omgedraaid! 

Ik ben echt wel een vriendin rijker geworden in dit laatste jaar. Ik heb altijd al een goede band gehad met Els. Ze was de eerste collega waar ik ooit mee samenwerkte. Het klikte misschien zelfs nog meer professioneel dan privé. We spraken eigenlijk nooit af, maar vertelden wel over ons gezin.

Een paar jaar geleden werd Els geopereerd aan haar schouder en ongeveer anderhalf jaar later stond me hetzelfde te wachten. Na haar operatie was ze heel lang arbeidsongeschikt en is nooit meer zonder klachten geweest. Na mijn operatie kon ik als geen ander haar klachten en pijn begrijpen. Maar wat ze het laatste jaar voor me gedaan heeft apprecieer ik als geen een. Zoveel telefoontjes en sms’en. En alsof ze het rook, zo vaak op een moment dat ik het echt wel kon gebruiken. Na mijn man is ze telkens de eerste die nieuws van me krijgt want na het al die uren aanhoren van mijn ellendige frustraties, mag ze op de eerste rij staan om goed nieuws te vernemen.

Op dinsdag werkt ze niet en in mijn nieuwe job ben ik dinsdagmiddag vrij. Dus het ideale moment om geregeld onze kaffieklets te houden. Heerlijke no-nonense namiddagen. 

Ik heb een goeie band met mijn ouders en toch ga ik niet gauw eerlijk zijn over mijn ziek-zijn, mijn pijn, mijn slechte dagen. Want ouders zijn bezorgd om hun kinderen, dus doe ik meer kwaad dan goed als ik ventileer… dus sorry ma en pa, maar het is beter zo 😉.