Gisteren was mooi weer uitgegeven. Aangezien we al lang op mooi weer zitten te wachten, moesten we ontsnappen. Het werd een dagje Knokke: wat wandelen, samen iets lekker eten, nog wat wandelen, ijsje eten en een laatste stuk wandelen.
Al bij al een mooie trot gedaan waardoor ik weer als een waggelende eend tot bij de auto raakte.
De rit naar huis was weer veel te lang voor de pijnlijke benen. Thuis was het enige dat nog comfortabel was mijn zetel… Deze uitstap zou ik niet ongestraft doen.
En ja ik heb het geweten: deze nacht wakker van mijn de pijnlijke benen. Niet te doen om nog te blijven liggen. Dju toch!
En gezien mijn hubby ook ziek is opgestaan, is het voor allebei een verplichte rustdag geworden. Wat een klote verloren dag! Geen optredens, geen sauna, geen uitstapje….
In de plaats: zetel, slapen, rusten en nu en dan een kwartiertje strijken. En misschien is het hier echt wel best dat we allebei ziek zijn: we begrijpen elkaar in deze verplichte rustdagen en de frustratie erom.
Het resultaat na een lange saaie dag rust: teveel calorieën binnen (en daar hebben we het binnenkort over), hopelijk morgen betere benen, een flinke dut gedaan en vooral een minder volle digicorder.
1 mei 2017 was behoorlijk gelijkaardig aan 1 mei 2016: een lijf dat schreeuwt om te liggen, met dat verschil dat het vorig jaar prachtig weer was en “gelukkig” vandaag wat kwakkelweer.
The New Desperate Housewife 