Ik weet nog niet waarom, maar de ene week is qua vermoeidheid niet dezelfde als de andere week terwijl de inspanningen daarom niet echt verschillend zijn. De drie kinderen hadden precies weer hun was opgespaard en ik had dus op 1 dag tijd weer volle wasmanden. Wat ik meest geleerd heb deze laatste jaren is dat het wassalon vaak een goede bondgenoot is om energiezuinig te leven.
Ik had maandag en dinsdag verlof omwille van de krokusvakantie en dus trok ik maandag niet alleen om te drogen naar het wassalon, maar ook om te wassen. In plaats van thuis uren aan een stuk wasmachines te laten draaien, alles in 1 keer. 
Daarna alles in de mega droogtrommels en anderhalf uur later weliswaar gekraakt en gebroken, maar alles vers gewassen, gedroogd en geplooid mee naar huis. Fier op mezelf!
Verder zal ik nog verder moeten zoeken om nog energiezuiniger te leven want het is een moordende week. Vandaag ben ik gewoon weer na het werk bijna onmiddellijk in slaap gevallen in de zetel. Ik voelde me zo schuldig tegenover mijn gezin! Dit is voor mij gewoon bij uitstek het allerlastigste aan de aandoening: deze intense vermoeidheid waar je je niet kan tegen verzetten. Met de pijn kan ik leven, maar deze vermoeidheid… Op zo’n dagen zou ik moeten kunnen een halve dag recup nemen op het werk zodat ik in de namiddag kan slapen. Denk echter niet dat ze het zouden begrijpen. Niemand die deze vermoeidheid niet heeft gevoeld, kan beseffen hoe vermoeidheid aanvoelt. Misschien toch maar eens stappen zetten om een VOP premie aan te vragen?
Gezien mijn man in het weekend zal moeten rusten, kan ik ongegeneerd hiervan meegenieten… En ondertussen tips zoeken om nog energiezuiniger te leven…
The New Desperate Housewife 