Vrouwendag

Vandaag is het internationale vrouwendag. We komen van ver, maar hebben op zijn minst nog een even grote weg af te leggen. We hebben dan wel al stemrecht, maar nog geen gelijk loon voor gelijk werk. Een vrouw met een topfunctie zal zich wel horizontaal naar boven gewerkt hebben, terwijl een man bulkt van de capaciteiten. Een ambitieuze vrouw is per definitie een slechte moeder. Mijn schoonvader heeft het ook nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij me op dat gebied een slechte vrouw en slechte moeder vindt. Ik ben een slechte vrouw want vrouwen die werken, liggen aan de basis van scheidingen. Wat keek hij raar toen ik zei dat dat klopte: natuurlijk, want door zelf te werken, zijn we onafhankelijk en hebben we jullie niet nodig om ons te onderhouden en beslissingen voor ons te nemen. Toen hij me een slechte moeder noemde, kon ik hem geen gelijk geven: ik heb mentale uitdagingen nodig die ik vind in mijn werk. Ik zou niet gelukkig zijn als huisvrouw: ik vind geen plezier in het poetsen, strijken, … Ik zou dus een hele slechte zigeunervrouw zijn. Ik heb gewoon mijn schoonvader geantwoord dat ik als een gelukkige werkende moeder een betere moeder ben dan een ongelukkige thuiswerkende moeder. En dat iedereen zijn keuze daarin moet maken. Voldoen zal ik nooit doen voor hen, ik maak me geen illusies meer. Vind ik het jammer? Natuurlijk wel.

Binnenkort zijn er weer verkiezingen. Wat kan ik me opjagen in jonge vrouwen die tegen de kiesplicht zijn en zelfs durven te zeggen dat ze niet gaan stemmen. Ik zou dit totaal niet over mijn hart kunnen krijgen, alleen al uit respect om al die moeite die onze voorgangsters gedaan hebben om ons dat recht te bezorgen.

Dan wil ik het nog over een heel belangrijke vrouw hebben voor mij: mijn mama. Het heeft heel lang geduurd eer we elkaar vonden. We zijn zo verschillend. Het is maar met ouder te worden en het huis uit te gaan, dat ik haar ben gaan begrijpen: we zijn elk het kind van onze opvoeding. Mijn ma heeft volgens mij vooral zichzelf opgevoed, zonder moederliefde, zonder voor zichzelf te leren opkomen, …. Dit heeft onherstelbare schade aangericht: altijd onzeker, altijd twijfelen aan zichzelf. Nu nog steeds twijfelt ze aan beslissingen die ze nam toen ik tiener was, dingen die ik al lang was vergeten. Beslissingen die werden genomen uit bezorgdheid en liefde. Zelf ik werd opgevoed om een onafhankelijke, kritisch denkende vrouw te worden. Zelf werd ik omringd in een warme thuis, met ouders die er altijd waren. En net dat vind ik zo schitterend: liefdevol opgevoed worden terwijl mijn ma zelf nooit moederliefde heeft gekend: iets doorgeven wat je zelf niet hebt ervaren.
Ik heb het haar al een paar keer gezegd en ik hoop dat ze het ooit gelooft en dat het ooit doordringt: ik heb een topmoeder en zou het nooit anders hebben gewild. Dikke knuffel!