Ik heb dan wel een onzichtbare ziekte, maar wat niet onzichtbaar is, zijn de vele kilo’s die er zijn bij gekomen.
Ik heb altijd al behoorlijk wat aanleg gehad om bij te komen: alles plakt er aan.
Sinds de crash van mijn lijf in april 2016 ben ik veel minder actief geworden. Niet van niet willen, maar van niet kunnen. Van een heel actieve job als spoedverpleegkundige naar een passieve administratieve functie. Ook thuis ben ik verplicht veel minder actief want ik was echt geen stilzitter. Naast het huishouden, was ik anders altijd wel actief met koken of bakken en dan liefst nog met een paar dingen tegelijk bezig.
Bij de verplichte rust kwam er ook nog verplichte medicatie. Iedereen weet dat sommige medicatie zijn invloed heeft op het lichaamsgewicht.
Ik let op mijn voeding maar zonder te diëten, met voldoende aandacht voor groenten, fruit en hydratatie. Ik probeer tijd te maken voor gezonde ontbijtjes en haal mijn inspiratie meestal uit het boek van The breakfast Club. Heel haalbare (vooral qua tijd) en lekkere ideetjes!
De maaltijden die ik meeneem naar het werk zijn zelfbereid en meestal ruim voorzien van groenten, beperkt in aardappelen en amper of geen saus. Pasta’s zijn wel mijn guilty pleasure comfort food.
Ondanks alle inspanningen, is er op 3 jaar tijd meedogenloos 30 kilo bij gekomen. 30 kilo om mee te sleuren en die er onder geen beding af willen. Overal lees je dat je ook moet bewegen, maar net dat is het grootste probleem met een chronische aandoening zoals deze. Ik probeer zoveel als mogelijk spiegels en foto’s te vermijden. Foto’s tot de borst zijn nog ok, maar zeker zorgen dat er geen driedubbele kin te zien is… En verder? Zeker zorgen dat je de humor behoudt:
The New Desperate Housewife 