Plannen uitgesteld

Gisteren had ik een hele aangename dag. Het was een lange dag die ’s morgens rond 8u begon en een twaalftal uur later afgerond was.
Een dag waar ik elk jaar naar uitkijk.

Door het iets mindere weer dan de vorige jaren dacht ik dat het fysiek wat minder lastig zou zijn: anders staan we een hele tijd in het zonnetje tegenover het café te aperitieven maar nu zaten we binnen.
In de namiddag was het echter vooral staan en dan nog een hele trip wandelen van onze laatste locatie naar de bus. Ik had mijn wandelstok mee, maar was oh zo blij dat we er geraakt waren. Ik kon echt niet meer: pijn en verzuring in de benen, de voeten brandden lijk zot en de bus had echt geen kilometer verder meer mogen staan.

Thuis aangekomen nog even rusten in de zetel. Ik verwachtte vandaag om vanillestokje te doen, maar ik hield rekening met vermoeidheid. Deze voormiddag kan ik echter amper op de benen staan van de pijn. Al mijn taakjes die ik had gepland, in de koelkast.

Dit is zo van het meest frustrerende aan mijn aandoening: dat altijd leren leven met van dag tot dag te leven en weinig plannen mogen maken.
Het waren nochtans geen grote plannen en simpele dingen: was en plas, koelkast en diepvries uitkuisen en herschikken.

Tijdens dit typen, slaat de vermoeidheid weeral toe met een grote hamer. Het voordeel dat ik vandaag alleen thuis ben, is dat ik er gewoon mag aan toegeven. Bij deze ga ik me knus installeren en een tukje doen.
Tot later dus