Vandaag is zo’n schitterende lentedag met eindelijk nog eens heerlijke temperaturen.
Mijn nacht is weer verschrikkelijk geweest: een constante jeuk op elke vierkante centimeter van mijn lijf. Op de meeste plaatsen mag ik enkel wrijven en gelukkig heb ik geen lange nagels, want krabben is veel te pijnlijk.
Er waren weer ferme kortsluitingen in mijn lijf waardoor ik echt geen oog heb dichtgedaan vannacht.
Deze morgen doodmoe opgestaan, maar gelukkig moest ik niet gaan werken. Ik nestelde me in de zetel en ben als een blok in slaap gevallen tot de middag. Bij het wakker worden, had ik het gevoel dat ik echt energie had gekregen.
Ik at snel wat en ging wat strijken. Na een tiental minuten pruttelden de benen weeral tegen… tuurlijk, want ik heb gisteren een kleine wandeling gedaan. En met de pijn kwam ineens weer die allesoverdonderende vermoeidheid. Ik legde me even op bed en viel weer in slaap.
Ondertussen was het al half vier en is deze mooie dag al bijna over. En wat heb ik gedaan? Geslapen… Wat een verloren dag alweer.
The New Desperate Housewife 