Wat heel bizar is, is dat verschillende mensen met neuromusculaire aandoeningen, zelfs met dezelfde neuromusculaire aandoening zo anders warmte ervaren.
Terwijl sommige mensen wegvluchten van de warmte, is de warmte voor mijn lichaam heerlijk!
Het is ook om die reden dat ik zo graag in mijn coconnetje, mijn infraroodmatras, kruip.
Vorige zomer gingen we van de ene hittegolf naar de andere. Op reis zaten we ook in een hittegolf met temperaturen rond de 40°. Langs de ene kant was dit last, kon ik amper inspanningen doen, maar dit geldt voor iedereen met zo’n temperaturen. Maar langs de andere kant, heb ik toen mijn pijnstilling kunnen afbouwen naar de helft, terwijl ik de vorige weken niet toekwam met mijn volledige dosis.
Ook nu zijn het heerlijke dagen rond de 25° en dat maakt het zoveel comfortabeler. De pijn is automatisch een stuk draaglijker.
Het enige waar ik nog geen patroon in heb gevonden, zijn mijn brandende voeten. Winter of zomer, het gaat nooit volledig weg maar het schommelt van “amper aanwezig” tot “branden als de hel”. Dan is iedere stap er 1 teveel. Zaterdag was zo’n dag. Als je dan weet dat ik net geen 11000 stappen heb gehaald, was het echt de hel. Ik had er niet aan gedacht om verkoelende crème mee te nemen. Het is geen wondermiddel, maar misschien steek ik dat beter in mijn standaardpakket met pijnstilling en oogdruppels.
De volgende dagen beloven nog mooi en warm te zijn. Tijd maken dus om maximaal de zon haar werk te laten doen op mijn lijf zodat ik zo weinig mogelijk de brol van pijnstillers nodig heb. Trouwens, iedereen zijn humeur is toch vrolijker met wat zomergevoel?
The New Desperate Housewife 