Een van de zwaarste impacts in mijn ziek-zijn, is mijn beperking in mobiliteit. Je hebt niet meer de luxe om te gaan en te staan waar je wil. Niet alleen kan ik geen (lange) wandelingen doen, dus mijn stappen wordt beperkt tot het functionele.
Fietsen lukte ook al lang niet meer en dan raak je meer en meer geïsoleerd. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.
Familie, vrienden en kennissen posten met de regelmaat van de klok foto’s op op Facebook en Instagram van hun uitstapjes of sportieve prestaties en eerlijk… dat wringt.
Eerst hebben we een brommer gekocht en dat was een eerste stap naar vrijheid, maar door de terechte wetgeving, moet je naast de helm altijd een lange broek, hoog schoeisel, lange mouwen en handschoenen dragen. En net dat is echt niet aangenaam als je in de zomer op stap wil.
Anderhalf jaar geleden heb ik dan eindelijk de stap gezet om me een elektrische fiets te kopen. En eerlijk? Ik moest dit al jaren geleden gedaan hebben! Nu pas heb ik mijn vrijheid terug. Ik ga en sta waar ik wil en kan waar nodig in een winkelstraat gewoon voor de deur parkeren en dit spaart me opnieuw energie.
Ik kom ontspannen aan op het werk en ik kom ook fris uitgewaaid thuis na het werk. Ik ben niet eens langer op weg. Vorige week haalde ik de kaap van de 2500 kilometer. Dat wil al wat zeggen hé.
Ik heb een grote mand vooraan op mijn fiets, dus ik kan gezwind en met plezier boodschappen doen. Vroeger ging ik zelfs om de zondagse pistolets met de wagen halen en nu spring ik gewoon op de fiets. Niet als een jong veulen, maar dat zou teveel gevraagd zijn 😂.
En weet je wat mentaal de grootste opsteker is? Ik voel me “normaal” op mijn fiets, ik voel me niet beperkt en gewoon een “jonge” vrouw. Ik waggel niet, heb geen wandelstok bij maar gewoon een doodnormale prille veertiger… en eerlijk, die gevoelens kunnen niet lang genoeg blijven duren ☺️
The New Desperate Housewife 