Eyeopener

Het is nu ongeveer een jaar sinds ik een lezing volgde van Fleur van Groningen over het leven zonder filter.
Ik ben er zelf maar heel laat achter gekomen dat ik ook bepaalde filters mis. Ik dacht altijd dat het probleem bij mij persoonlijk lag, dat mensen boos waren op me, dat mensen mij niet moesten hebben. Maar blijkbaar zijn het vooral mijn veel te sterke voelsprieten die me vaak parten spelen.
Ik heb ondertussen geleerd om die sterke voelsprieten als talent in te zetten. Bij mensen waarmee ik een band heb (of het nu vriendschap of professioneel is), kan ik inspelen op wat ik aanvoel. Ja, ik ben hoogsensitief en nee, ik hoef niet de zorgen van de hele wereld op mij te nemen.

Ik heb geleerd om in de overprikkelde periodes me terug te trekken. Het is een tijd van vooral stilzwijgen voor mij. Niet dat ik mijn omgeving ga negeren, maar ik hou het liever wat beperkter. Mijn mama reageert dan na een aantal dagen dat ik nogal stil ben geweest. Vroeger had ik daar altijd een excuus voor klaar: dat ik het te druk had met mijn werk en mijn gezin. En eigenlijk is dat niet gelogen. Doordat mijn hoofd en met uitbreiding zelfs mijn hele lijf vol zit met prikkels, gebruik ik mijn laatste energie voor werk, huishouden en gezin.
Het liefste wat ik dan doe, is nietszeggende series opzetten zoals “90 days fiancé” of spelletjes spelen op mijn telefoon of tablet. Series, realityprogramma’s of spelletjes waar je je denkknop kan uitzetten. En dat is ideaal want mijn hoofd zit zo vol dat ik eigenlijk de helft van het programma niet besef gezien mijn molentje maar blijft draaien. Het boek “Leven zonder filter” heeft me dus veel meer inzicht gegeven in mijn eigen zijn, mijn eigen doen.

Maar toch is niet dat de grote eyeopener geweest. Fleur vertelde over de “overtreders”, over relaties met narcisten en toen gingen mijn ogen echt letterlijk en figuurlijk open. Haar verhaal over een relatie was echt het verhaal van mijn eerste huwelijk. Toen besefte ik dat mijn ex-man een echte narcist was en waarom ik in zo’n vicieuze cirkel was terechtgekomen.
Ik was heel sociaal, open en redelijk vrijgevochten. Ik snap nog steeds niet dat ik in zijn val ben getrapt, maar dankzij het boek heb ik inzicht gekregen in het patroon van een narcist.
Mijn ex, W. , overlaadde me met aandacht en liefdevolle berichten. Na een pijnlijke en onverwachte breuk een half jaar eerder, deed me dit veel deugd.
Toch startte al snel zijn jaloers gedrag, waarvan hij de oorzaak legde bij zijn ex die hem jarenlang op alle mogelijk manieren had bedrogen. Ik bond in en begreep hem. Ik paste me aan. En dit zou een patroon worden dat jarenlang zou doorgaan.
Toen we pas getrouwd waren, was ik snel zwanger. Iets waar we allebei enorm naar verlangden. Ik deed samen met mijn papa verbouwingen in het huis tijdens mijn zwangerschap en W. was vele uren van huis. Op mijn verjaardag nam ik een dag vrijaf van de bouwwerken (ik moest dan wel thuisblijven van het werk, maar stilzitten zit niet in mijn aard) en trok ik een namiddag erop uit met mijn mama om te shoppen: zwangerschapskledij halen. Het was een hele gezellige moeder-dochternamiddag. ’s Avonds kwamen mijn ouders nog eten en er leek geen vuiltje aan de lucht… tot ze vertrokken. Het kot was te klein: ik had geen recht om met mijn ma weg te gaan, mijn plaats was thuis: om het huishouden te doen. Ik was toen nog geen 6 maanden getrouwd en besefte voor de eerste keer: wat heb ik gedaan?

Zo gingen verschillende jaren voorbij met meer en meer isolement en ruzies. Hij stookte ruzie tussen mij en mijn ouders: hij maakte mij zwart bij hen en hen zwart bij mij. Ik zocht hen minder op en durfde nergens over praten gezien ik ervan uitging dat ze toch op me neerkeken. Nooit heb ik zijn gemanipuleer hier doorgehad.

De ommekeer is gekomen toen ik opnieuw ging studeren. Ik wou een banaba behalen, in combinatie met mijn job en mijn gezin. Dit zou me lukken.
W. stond hier eerst heel positief tegenover: het voedde zijn koopverslaving. Hij kwam thuis met onder andere een laptop die ik inderdaad nodig had. Inspraak qua keuze had ik dus niet. Maar ik was blij met mijn laptop.
Na een paar maanden begon ik mezelf terug te ontdekken: ik wist weer wie ik vroeger was en stond ervan versteld hoe ik me had laten meetrekken in de neerwaartse spiraal waar ik zelfs geen schim meer was van mezelf. En toen ben ik gaan rebelleren: ik begon tegen te spreken, gaf niet meer toe na zijn excuses omdat hij me weer eens openbaar had beledigd en gekleineerd. De ruzies werden intenser: ik was de slechtste moeder die hij ooit had ontmoet, ik was een slechte echtgenote want ik koos voor mezelf door te gaan studeren en niet voor mijn gezin, … Ik kan eigenlijk een heel boek schrijven over de goeie 6 jaar huwelijk.
In de zomer van 2009 gingen we met mijn ouders op reis. Daar kon hij geen drie weken aan een stuk zijn masker ophouden en het escaleerde. Op een moment was hij zelfs gewoon vertrokken…. Op dat moment grepen mijn ouders in: wanneer zouden ze de dochter van vroeger terugzien. Het was een opluchting dat ik naar mijn ouders toe de hele façade niet meer moest ophouden. Het heeft nog een 8-tal maanden geduurd eer de stap werd gezet.
Dit bleek de moeilijkste stap in mijn leven. Hij zou mij mijn huis, mijn werk en mijn kinderen afnemen en hij heeft alles gedaan om dit mogelijk te maken. Hij beschuldigde me zelfs van diefstal op het werk. Ik heb echter altijd open kaart gespeeld met mijn werkgever en zo had ik geanticipeerd. Uiteindelijk heeft hij me niks kunnen afnemen, maar het heeft bloed, zweet en tranen gekost. Ik werd gestalkt en geterroriseerd. Doodsbang ben ik geweest, maar uiterlijk bleef ik bijna altijd rustig en vrolijk.
Het is heel zwaar geweest en ik heb me heel lang schuldig gevoeld dat ik mijn kinderen hun gezin heb afgenomen. Maar eerlijk? Ik denk dat ik het niet had overleefd om in dat huwelijk te blijven: ik was met de grond gelijk gemaakt door hem. ik voelde me niets of niemand meer en had geen greintje zelfvertrouwen meer of vertrouwen in iemand anders.

Het heeft me jaren gekost om opnieuw te vertrouwen. Mijn huidige man, een echte schat, heeft me vaak gezegd: “je vertrouwt me niet”. Ik kon het gewoon niet.
Maar uiteindelijk met oneindig en liefdevol geduld kan ik op vandaag voluit zeggen dat ik hem volledig vertrouw.
Mijn rugzakje zal ik altijd meedragen en ik zal altijd gevoelig zijn om gelijkaardige situaties aan te voelen, maar het is ondertussen gelukkig veel lichter geworden.
Van mijn ouders weet ik ondertussen dat ze wel trots zijn op mij en is mijn band beter dan ooit.

Ik ben nu voor de tweede keer het boek aan het lezen en Fleur, dankjewel voor dit inzicht. En zoals je in mijn boek schreef: het boek is een leerrijke vriendin van me geworden.