Leiderschap

Leiderschap is niet iedereen gegeven. Er zijn er sommige die het in hun genen hebben en de geboren leiders zijn zoals we zeggen. Andere hebben de ambitie en de wilskracht om een goede leider te zijn. Deze mensen hebben vaak de visie, de ideologie en het idealisme om dit goed te doen.
Zelf ben ik geen leider. Toch probeer ik een zo goed mogelijke collega voor mijn collega’s te zijn en dat lukt al wat vlotter met wat van die leiderschapskwaliteiten. Ik ben trouwens een grote fan van de coachingkalender die me doet reflecteren over thema’s en zo gaan we elke dag wat wijzer slapen.

Dan heb je nog de leiders die de naam, de titel willen hebben, maar hier weinig tot geen energie in steken. De enige energie die ze er in steken is het bestuderen op welke manier ze de touwtjes het strakst in hun handen kunnen houden.
Deze leiders vind je bv in een fossiele hiërarchie, om het eigenlijk geen tirannie te noemen. Je hoort me misschien al afkomen: mijn oversten behoren tot deze categorie ondanks dat het jonge mensen zijn… Jonger dan ik alvast. Ze hebben geen ander voorbeeld gehad vroeger, maar daaruit zou ik ten onrechte besluiten dat ze het daarom anders zullen aanpakken. Kinderen die mishandeld zijn, zullen als ouder ook vaak hun kinderen mishandelen… Is het dat dan?

Mishandelen is een zware term, maar uiteindelijk mishandelen ze hun personeel psychisch door de mensen niet te laten groeien, te beknotten in hun werk en een voor een ze een slecht gevoel te geven over hun werk.
Hoe het kan in de huidige tijd? Sommigen raken overal mee weg… Ja vakbonden werden al ingeschakeld maar zonder verbetering.
Het werk weegt op het mentale welbevinden van meerdere collega’s.

Zelf probeer ik mentaal afstand te nemen van de situatie, wat de ene dag beter lukt dan de andere dag. Als je gedreven bent in en voor je werk is het afstand nemen een moeilijke want je wil er gewoon blijven voor gaan.
Indien het me zal lukken om afstand te nemen van hen EN mijn idealen op het werk toch te verwezenlijken, zie ik me daar nog een hele tijd werken. Maar het is duidelijk dat het allemaal anders zal moeten. En dat ik me niet meer laat intimideren door hun spelletjes. Eenvoudig zal dit niet direct zijn, maar ik weet waar ik voor sta en waar ik voor wil staan.
Bij de hulpverleners is “eigen veiligheid eerst” DE slogan. En nu begin ik te beseffen dat ik deze ook op het werk zal toepassen. En dan is de veiligheid vooral de mentale gezondheid. Want zolang het koppeke mee wil, komt alles in orde!