Energiezuinig op je lichaam, Zelfzorg

Lange weg te gaan…

Florence

Ondertussen is het enkele weken geleden dat mijn lichaam fel protesteerde en ik rechtstreeks van de consultatie bij de specialist mocht opgenomen worden. Even via spoedopname passeren voor dringende medicatie om de acuutheid van de situatie wat te couperen en dan naar de kamer.
Ik mocht niet meer stappen naar de spoedopname, zo gênant om me te laten brengen met een rolstoel terwijl ik nog met de auto naar het ziekenhuis was gereden en was gestapt naar de consultaties.
Toen de dokter de bloedresultaten onder mijn neus schoof, begon het besef dat ik mijn lat de laatste maanden echt wel heel hoog had gelegd. En als je week per week je lat iets hoger legt, ligt deze na enkele maanden zo hoog zonder dat je het eigenlijk beseft hebt.

In het ziekenhuis begon ik te voelen dat mijn lichaam er erg aan toe is. Douchen was al een uitputtingsslag. De eerste dagen lag ik vooral in stilte te rusten of te slapen. Meestal was zelfs de radio er teveel aan: de overprikkeling die ik de laatste maanden ervaarde had precies zijn top bereikt.
Hier en daar bezoek, maar eerlijk: hoe minder hoe liever want het was te lastig.
Toen de dokter zei dat ik niet op 1-2-3 de oude zou zijn, had ik niet verwacht dat dit gecombineerd zou worden met ziekteverlof. Ik dacht om dat even tussendoor te doen… Maar inderdaad: dat even tussendoor zoals ik het noem, is onder andere de oorzaak van de situatie nu: een lichaam dat helemaal overbelast is.

Ondertussen ben ik thuis en bestaat mijn dag vooral uit rusten en slapen en af en toe een kleinigheid doen. Maar van zodra ik iets wil doen, wordt dit afgestraft: ik begin te zweten en word vaak onwel.
Met als resultaat dat ik me voldoende gedeisd hou. En het is dat wat ik blijkbaar nodig heb.
Mentaal lukt het tegen alle verwachtingen in ook behoorlijk. Normaal zou ik na 2 dagen al de muren op lopen, maar ik heb me er bij neergelegd. Het is niet zo dat ik niet af en toe verschrikkelijk gefrustreerd ben, maar ik gebruik mijn verstand en verspil geen energie aan hoe ik het zou willen hebben…

Vandaag moest ik voor tests naar het revalidatiecentrum binnen het ziekenhuis. Eerst mocht ik opwarmen: 10 minuten op de fiets met amper weerstand. Plots bleek mijn saturatie gezakt naar 91 zonder dat ik hiervan iets lichamelijks merkte. Na de opwarming was het tijd voor het echte werk.
De spieren van mijn benen werden getest op kracht en op uithouding. Ik werd in een soort zetel vastgebonden (om niet te kunnen compenseren met mijn rug tijdens de test) en om beurt werd een been ook vastgebonden en moest ik tegen weerstand mijn been op en neer bewegen. Eerst drie keer tegen een zware weerstand om de eindigen met 15 keer tegen een lichte weerstand. Ik moest zeggen, ik ben geen zweter, maar hier heb ik toch even gezweet. Maar vooral: heel veel pijn in mijn rechter bovenbeen.

Na het ziekenhuis even langs Decathlon want ik heb geen sportieve kledij liggen. Om het voor iedereen aanvaardbaar te houden, bracht ik een losse yoga-broek mee 😜 . Dan zie ik er niet uit als een overjaarse uitslover en moet ik niet in jeans of pyjama/huispak gaan revalideren

Ik reed net mijn straat in toen ik telefoon kreeg van het ziekenhuis: de dokter had toch graag nog even mijn resultaten besproken en of ik het zag zitten om nog eens terug te keren naar het ziekenhuis. Voor een vermoeid lijf nog eens de rit en natuurlijk ver parkeren wegens geen dichte vrije parkeerplaatsen….
De dokter vroeg naar mijn medische klachten gezien het resultaat niet zo ok was. Dat mijn spieren slecht scoren qua kracht en uithouding, was niks nieuws voor mij. Ze was echter verontrust dat mijn rechter been een stuk slechter scoorde dan mijn linker been wat problemen kan geven met mijn stabiliteit en evenwicht.
En eigenlijk was ik “blij” om dit te horen want ik zeg al heel lang dat mijn rechter been mijn “slecht” been is. Ik heb altijd meer pijn in mijn rechter been en als ik struikel, is het telkens omdat dat been precies hapert.
Er is nu eigenlijk zwart op wit aangetoond dat wat ik al zo lang aanvoel effectief juist is.


De dokter gaf nog mee dat de revalidatie heel wat tijd in beslag zal nemen en dat het vooral heel voorzichtig zal balanceren zijn tussen belasten en overbelasten. En dat mijn werk de volgende tijd niet mijn job is, maar mijn revalidatie.

En ja, ik zal deze kans met beide handen grijpen want ik wil echt vooruit geraken!! Ze zullen eens zien hoe gemotiveerd ik ben en hoe ik me kan smijten!


Liefs,
Florence x

Algemeen

Leiderschap

Florence

Leiderschap is niet iedereen gegeven. Er zijn er sommige die het in hun genen hebben en de geboren leiders zijn zoals we zeggen. Andere hebben de ambitie en de wilskracht om een goede leider te zijn. Deze mensen hebben vaak de visie, de ideologie en het idealisme om dit goed te doen.
Zelf ben ik geen leider. Toch probeer ik een zo goed mogelijke collega voor mijn collega’s te zijn en dat lukt al wat vlotter met wat van die leiderschapskwaliteiten. Ik ben trouwens een grote fan van de coachingkalender die me doet reflecteren over thema’s en zo gaan we elke dag wat wijzer slapen.


Dan heb je nog de leiders die de naam, de titel willen hebben, maar hier weinig tot geen energie in steken. De enige energie die ze er in steken is het bestuderen op welke manier ze de touwtjes het strakst in hun handen kunnen houden.
Deze leiders vind je bv in een fossiele hiërarchie, om het eigenlijk geen tirannie te noemen. Je hoort me misschien al afkomen: mijn oversten behoren tot deze categorie ondanks dat het jonge mensen zijn… Jonger dan ik alvast. Ze hebben geen ander voorbeeld gehad vroeger, maar daaruit zou ik ten onrechte besluiten dat ze het daarom anders zullen aanpakken. Kinderen die mishandeld zijn, zullen als ouder ook vaak hun kinderen mishandelen… Is het dat dan?

Mishandelen is een zware term, maar uiteindelijk mishandelen ze hun personeel psychisch door de mensen niet te laten groeien, te beknotten in hun werk en een voor een ze een slecht gevoel te geven over hun werk.
Hoe het kan in de huidige tijd? Sommigen raken overal mee weg… Ja vakbonden werden al ingeschakeld maar zonder verbetering.
Het werk weegt op het mentale welbevinden van meerdere collega’s.

Zelf probeer ik mentaal afstand te nemen van de situatie, wat de ene dag beter lukt dan de andere dag. Als je gedreven bent in en voor je werk is het afstand nemen een moeilijke want je wil er gewoon blijven voor gaan.
Indien het me zal lukken om afstand te nemen van hen EN mijn idealen op het werk toch te verwezenlijken, zie ik me daar nog een hele tijd werken. Maar het is duidelijk dat het allemaal anders zal moeten. En dat ik me niet meer laat intimideren door hun spelletjes. Eenvoudig zal dit niet direct zijn, maar ik weet waar ik voor sta en waar ik voor wil staan.
Bij de hulpverleners is “eigen veiligheid eerst” DE slogan. En nu begin ik te beseffen dat ik deze ook op het werk zal toepassen. En dan is de veiligheid vooral de mentale gezondheid. Want zolang het koppeke mee wil, komt alles in orde!

Liefs,
Florence

Energiezuinig op je lichaam, Werk, Zelfzorg

Reflecties

Florence

Toen ik net deze post wou beginnen schrijven, merkte ik dat mijn laatste blogpost ging over de volledige uitputting die ik ervaar. En dan dacht ik eerst: “oei, is dat al zo lang zo erg?”

De laatste weken ervaar ik naast de uitputting een enorme onrust. Ik voel me vaak zonder reden zenuwachtig. Een nervositeit die ik niet kan rationaliseren.

De laatste weken verloopt het niet zoals gewoonlijk op het werk: ik maak kleine fouten, maar vooral ik werk niet zo efficiënt als anders en ik heb constant nood aan emo-eten.

Ondertussen tjool ik al de hele herfst en winter met de ene infectie na de andere. Infecties die constant hun tol eisen op mijn lichaam. Dit heb ik echt nog nooit meegemaakt in mijn leven. De ene luchtweginfectie na de andere, maagontsteking, pijnlijke en vermoeide spieren,…

De laatste weken heb ik ook al verschillende keren willen starten met een nieuwe post want er zijn heel veel dingen waarover ik zou willen schrijven. Maar mijn hoofd is zo’n vermoeide chaos dat ik er nog geen enkele keer toe gekomen ben.

En die vermoeidheid blijft: hobby en vrijwilligerswerk lijdt er onder. Elk moment vrije tijd wordt ingevuld met slapen.
Vandaag, zondag, ben ik om 13u30 “even” op mijn bed gaan liggen. Uiteindelijk ben ik rond 16u wakker geworden en wist ik van de wereld niet meer. Die dutjes kan ik niet af en toe, maar kan ik dagelijks. Wat een verspilling van tijd. Tijd die ik in mijn huishouden zou kunnen steken, maar ook tijd die ik voor mijn hobby kan hebben.

Ik heb deze week een heel lang gesprek gehad met mijn huisarts en er werd me meermaals op het hart gedrukt dat ik grenzen zal moeten stellen. Niet alleen grenzen om mijn fysiek zo optimaal mogelijk te houden, maar ook grenzen naar mijn omgeving (lees:werk en vrijwilligerswerk). En dat zijn even moeilijke grenzen.
Gezien ik liefst zo veel mensen mogelijk tevreden stel, heb ik niet de gewoonte om duidelijke grenzen te stellen waarbij ik mezelf te vaak voorbij loop. En nu blijkt dit een zware impact te hebben op mijn weerstand en dus op mijn dagelijkse gezondheid.


Zelf weet ik nog niet direct hoe ik zal leren grenzen stellen. Dat het met vallen en opstaan zal zijn, staat vast. Zeker op mijn werk, weet ik niet direct hoe ik dat zal aanpakken. Ze blinken niet uit in de beste leiderschapskwaliteiten. Zucht.

Gelukkig heb ik zoals jullie weten een hele liefdevolle echtgenoot. Hij laat me de broodnodige rust nemen en herinnert me er ook regelmatig aan. Ik weet dat hij zowel naast als achter me staat om een betere versie van mezelf te worden.

Energiezuinig op je lichaam, Werk, Zelfzorg

Uitputting

Florence

Het heeft me heel veel tijd gekost om toe te geven dat ik momenteel volledig uitgeput ben.Het is ondertussen 2 weken geleden dat we met de kinderen in de bioscoop zaten en ik zat er gewoon apathisch bij. Ik had nul energie meer. Ik voelde me leeg en met een zwaar lijf dat niet mee wou.Mijn man zag het aan mijn gezicht, maar liet het me zelf zeggen. Daar midden de film zei ik: “ik ben uitgeput, ik kan niet meer”. En kort erna: “morgen ga ik niet werken”.


Nu, voor wie mij kent: ik ga liever ziek werken dan thuis te blijven. En dat had ik de weken ervoor dan ook gedaan. Drie weken aan een stuk, met een luchtweginfectie, eerst met een hese stem en dan zonder stem, de ene dag al wat meer piepen dan de andere dag.Het hoogstnodige werk raakte gedaan, maar eerlijk, ik had al weinig energie om mijn enthousiaste zelf te zijn op het werk.Doordat maar het hoogstnodige werk klaar raakte, kwam ik ook niet echt tevreden thuis van mijn werkdag.Daar zat ik dan op maandag bij de huisarts. Zelf zei hij onmiddellijk dat ik er ellendig en getrokken uit zag en daarop durfde ik zeggen dat ik uitgeput was. Naast een hoop medicatie voor de luchtweginfectie schreef hij me ook onmiddellijk een week ziekteverlof voor. En omdat ik zo uitgeput was, had ik zelfs geen fut om tegen te pruttelen. In elk ander geval zou ik zeggen dat een tweetal dagen voldoende was en ik zou zien.De hele week kwam ik amper uit mijn bed: ik sliep dag en nacht. En nog werd ik niks minder moe.


Ik kreeg nog een briefje bij voor 3 dagen extra, maar in de plaats ging ik halve dagen werken. De hele namiddag sliep ik.Vanaf maandag ga ik opnieuw gewoon aan de slag. Maar eerlijk… ik durf niet zeggen hoe lang ik het volhou want ik voel me nog steeds doodmoe, leeg, … En het hoofd wil wel, maar het lijf niet.Ik zal weer niet goed genoeg geluisterd hebben ernaar de laatste maanden zeker?
Vorige week kwam mijn lieve schoonzus mijn strijk doen. Superdankbaar ben ik er voor. De was raakte thuis wel gedaan, maar de strijk niet. Toen ze het voorstelde, probeerde ik het nog af te wimpelen omdat ik dan een gevoel van afhankelijkheid heb, maar ze wou toch geen nee horen. Het was een enorme hulp voor me en we konden nog eens bijpraten.


Nu zit ik in het wassalon. Om energie te sparen, heb ik hier een paar machines laten draaien en die zitten nu in de droogkast. Op die manier ben ik dan op een voormiddag met alles rond om me in de namiddag niet schuldig te voelen dat ik ga slapen…. Nooit gedacht dat mijn dagelijks leven een uitputtingsslag zou worden.

Energiezuinig op je lichaam, Zelfzorg

Het lijf

Florence

Het valt me op dat ik meer en meer “afstand” neem van mijn lichaam. Vooral door een hoop medicatie ben ik pakken kilo’s bijgekomen. Ik heb nu een lichaam dat ik liefst zo weinig mogelijk zie in de spiegel of op foto. Het is niet meer wie ik ben. Vooral die afzichtelijke “hangbuik” vind ik zo verschrikkelijk!

Daarnaast pruttelt het meer en meer tegen: naast de aandoening moet ik nu eens 30 kilo meer meesleuren dan 3 jaar geleden. Doe het maar eens elke dag: stel je voor dat je een zak van 30 kilo aardappelen overal mee naartoe heult. Alles is ook lastig hierdoor: zelfs kousen en schoenen aandoen, is een uitdaging geworden en belemmert mijn ademhaling. Een mens zou van minder moe zijn.

Wanneer mensen me vragen hoe het met me gaat, spreek ik minder en minder over mij of mijn lichaam. Ik spreek meer en meer over “het lijf”. Het lijf alsof het niets met mij te maken heeft. Dan is het ook soms minder moeilijk om over te praten want het gaat niet over mij, maar over “het lijf”. Deze afstand zal waarschijnlijk ook een fase zijn in mijn rouwproces, meer en meer afscheid nemen van wat ik deed en kon naar een nutteloos lijf. En toch besef ik dat ik dit lijf zou moeten blijven koesteren want we zijn nog zo lang op elkaar aangewezen. Ik moet het ondanks de krakkemikkige staat zo goed als mogelijk verzorgen zodat ik de best mogelijke versie ervan heb.

Eten doe ik niet zo veel qua porties en ik probeer meestal heel gezond te eten. Maar misschien moet ik tussen de vermoeidheid door toch eens proberen een extra inspanning te doen om toch een paar kilo’s kwijt te raken want elke kilo is een mooie winst in het dagelijkse leven.

Algemeen, Zelfzorg

Assertiviteit

Florence

Wanneer ik met het openbaar vervoer op stap ga, geniet ik er van om de mensen rondom mij te observeren, mee te luisteren naar gesprekken,… Heerlijk!
Ik nam op de bus plaats op een van de weinig overblijvende plaatsjes. Voor mij nam een dame, ergens in de 60, plaats met een valies dicht bij haar gepakt. De bus reed naar het ziekenhuis.
De dame zag er zeker jonger uit dan ze was: ze was heel mooi en eigentijds gekleed, een mooi pittig kapsel en heel naturel opgemaakt. Om een voorbeeld aan te nemen later!

Een paar haltes verder stapt een dame op, te tegenpool van de dame voor mij. Slordig grijs en lang haar, half opgestoken half los en kledij die haar totaal niet past: niet qua pasvorm en niet qua stijl. Ik denk dat beide dames niet veel in leeftijd verschillen, maar door hun verschil in verzorging en kledij is het een heel groot verschil. Deze laatste dame had een grote rieten boodschappenmand mee.

De dame vraagt na het valideren van haar ticket om te mogen plaatsnemen naast de andere dame en wijst naar de lege plaats aan het raam. De eerste dame staat onmiddellijk recht waarop dame nummer twee uitgebreid plaats neemt met haar grote rieten mand scheef en maar half op de schoot met als gevolg dat er totaal geen plaats meer was voor de eerste dame of haar valies. De rest van de rit kon ze blijven staan terwijl meer en meer mensen opstapten richting ziekenhuis.
Ik zag haar binnensmonds prevelen en verontwaardigd zijn over haar goedheid om zonder na te denken recht te staan. De dame met de mand keek zelfgenoegzaam door het raam terwijl de bus verder reed. De blik van de dame met de valies kruiste mijn blik. Ze trok haar schouders op.

Ik vraag me af of indien beide dames er even oud zouden hebben uitgezien, de dame met de mand ook nog zou gevraagd hebben naar de plaats. Misschien wel, ik weet het niet, maar ik denk dat de dame met de valies de volgende twee keer zal nadenken vooraleer recht te staan.

Energiezuinig op je lichaam, Zelfzorg

Occasie met vele mankementen

Florence

Kennen jullie dat: zoveel mankementen hebben dat je enkel de dringendste wil bespreken met je arts?

Ik weet niet of het gelinkt is aan mijn aandoening, maar de laatste weken stapelen de klachten zich op. Een aantal zijn recidief, een aantal onder behandeling – maar onvoldoende effectief- en een aantal zijn nieuw.

Dus vorige maandag ging ik weer eens naar mijn huisarts. Ik probeer de bezoekjes telkens uit te stellen tot het echt niet meer anders gaat. Langs de ene kant kon het probleem misschien sneller en gemakkelijker opgelost zijn, maar langs de andere kant lijk ik op de duur precies een aanbidster die hem gaat stalken. Dus vandaar liefst zo weinig mogelijk op consultatie.
Ik wou niet langer wachten om mijn linker schouder te laten zien, gezien ik hem zijwaarts niet hoger dan 90° kan brengen. Ik ken de gevolgen van te flink te zijn: ik heb ze ondergaan aan mijn andere schouder.
Waaruit kon ik nog kiezen: mijn andere schouder die eigenlijk ook wel pijn blijft doen en waarop ik niet meer kan slapen, mijn duim en wijsvinger rechts die bijna continu slapen -links gaat het gelukkig wel nog over- , het vocht in mijn benen waardoor ik blijf op een hoogzwanger nijlpaard lijken – ok de rest van mijn gestel lijkt sinds mijn ziekte ook wel op een nijlpaard maar dat is een ander verhaal- , de pijn in mijn rechter onderarm bij bepaalde hefbewegingen of de pijn in mijn achillespees.
Ik koos voor het laatste gezien deze me ook flink belemmert in het dagelijkse leven.

Voor de schouder werd ik voor een echo verwezen. Dit blijkt initieel een bursitis te zijn en gelukkig niet opnieuw een peesscheur. Weer wat pilletjes erbij: voor het ontbijt zijn het er ondertussen acht. Ja je leest goed: een prille veertiger die er op zich stralend gezond uit ziet, neemt al een halve apotheek zoals een bejaarde.
De achillespees blijkt ook ontstoken waarvoor kiné nodig is. Nog wat beurten erbij. Jammer dat ik geen erkenning heb voor chronische pathologie voor de kiné. Het zou het ook wat comfortabeler maken: ik zou niet zo zuinig moeten zijn op mijn beurten waardoor ik preventiever kan werken wat me in het dagelijkse leven wat meer kwaliteit zou geven.

Ik ben ook eens te rade gegaan bij mijn apotheek. Misschien zorgt mijn medicatie wel voor bepaalde problemen. De dikke benen en voeten wisten we al, maar deze klachten wegen -ondanks dat ze heel lastig kunnen zijn- niet op tegen de luxe van een grote vermindering van de zenuwpijn. Maar ze konden niks vinden. Behalve steunkousen… en nu loop ik met sexy bruine steunkousen die dan weeral passen bij de bejaarde of de hoogzwangere…

Nu hopen dat de problemen wat oplossen zodat ik een volgend bezoekje nog een tijdje kan uitstellen… en met het typen slapen verschillende vingers van beide handen opnieuw… maar we gaan het bezoekje toch nog wat uitstellen…

Energiezuinig op je lichaam, Werk

Vermoeidheid

Florence

Wat een week!
Maandag was de eerste werkdag na de vakantie. Een halve dag om te starten, ideaal dus. In de namiddag tijd voor een koffiekletske met 2 oud-collega’s die ik weer al veel te lang niet heb gezien.
Nu wou ik dat ik hele verhalen zou kunnen vertellen over deze week… maar het tegendeel is waar: mijn tijd bestond uit vechten om zo goed mogelijk te werken, en van zodra ik thuis was in slaap vallen. Totaal uitgeput. Waarom? Geen flauw benul.

Het is zo frustrerend! Het is zomer, mooi weer, en je kan van niks genieten. Te moe om in de tuin te zitten, te moe om naar de moestuin te gaan, te moe om te ademen eigenlijk.

Meer dan eens heb ik gefrustreerd gedacht: “Is dit nu mijn leven? Overleven om te kunnen gaan werken en werken om te kunnen overleven.”
Ik weet dat er weer minder vermoeide periode zal komen, maar wat zou ik graag eens vol energie zitten. Zie het als de lotto winnen: niet moeten nadenken wat ik zou willen doen, waar ik zou willen energie aan besteden maar gewoon doen waar ik zin in heb. En de volgende dag opnieuw opstaan vol energie.

Als ik 1 van de symptomen van mijn aandoening zou mogen wegtoveren, zou het absoluut die vermoeidheid zijn. Met de pijn valt te leven, daar kan je op karakter al veel tegen doen. Het moet heerlijk zijn, een leven zonder pijn, maar dit verbleekt volledig tegenover kunnen leven zonder die allesoverheersende vermoeidheid.
Pijn is trouwens ook een goede graadmeter om je grenzen te bewaken. De vermoeidheid niet, die bestaat maar in 2 dosissen: draaglijk en ondraaglijk.
En dan zit je daar in je eerste week na het verlof, waar de mensen vragen of je batterijen opgeladen zijn. Ik antwoord dan met een vluchtige “jaja” en probeer het onderwerp te veranderen. Mijn batterijen zijn gewoon defect, zoals van een oude iPhone: je denkt dat hij volledig opgeladen is, maar na even schakelt hij al automatisch over naar een energiebesparingsmodus.

Ik heb absoluut mijn verstand gebruikt: ik heb geslapen, geslapen en geslapen. Veel meer energie dan een luiaard heb ik buiten het werk niet verbruikt.. zonde van de tijd toch, maar het blijft verstandig. Hopelijk volgende week wat meer energie…

Algemeen, Vrije tijd

Uitstapjes – de realiteit

Florence

Het is zomer en dan willen we liefst buiten leven. Er is zoveel te doen, dus waarom zouden we niet volop profiteren van deze korte maanden.

Ik ben een paar keer met de kinderen naar Bellewaerde geweest – in de rolstoel want zo ver stappen is niet te doen en dan sleep ik maar achter. De kinderen vinden het gelukkig “chill” om mama zo mee te nemen en te crossen doorheen Bellewaerde. Oh wat zou ik soms graag remmen hebben op die rolstoel 😂.

Zondag wou ik absoluut een optreden zien. De hele dag platte rust in de zetel, kort voor het optreden vertrekken en zeker geen energie steken in me opkleden. Het optreden in de rolstoel bijwonen en eigenlijk na 45 minuten beseffen dat je energie alweer op is. Onmiddellijk na het optreden naar huis om na even te suffen in de zetel maar in bed kruipen. Mijn benen en armen wogen als lood. Zelfs een zapper opheffen was er teveel aan.

We zijn met de kinderen een dag naar zee geweest. Oh dat was een heerlijke dag, natuurlijk in de rolstoel 😏 maar we hebben met zijn allen intens genoten! In de auto viel ik al in slaap en de day after… geen greintje energie te bekennen… weeral een verplichte rustdag. Gevoel van luiheid bekroop me weer maar eens.

En dat wil ik niet tonen op sociale media. Ik post wel eens foto’s van de uitstapjes, maar wat het met fysiek gekost heeft, hou ik liefst zoveel mogelijk voor mezelf. Thuis probeer ik dan nog maximaal iets te doen met zo weinig mogelijk energie. Hopend dat het snel middag is, zodat ik een excuus heb om te slapen, want een middagdutje is perfect gerechtvaardigd.

De laatste maanden kosten de uitjes me meer en meer energie. Op restaurant een hele tijd zitten, is vaak al lastig. En dan maak ik me soms zorgen wat de toekomst zal brengen. Ik heb zo weinig energie over voor de noodzakelijke dingen, maar ik wil zeker niet de leuke dingen hiervoor volledig opgeven, want zeg zelf… overleven om gewoon te werken is ook geen leven.

Dus we kiezen onze uitstapjes verder zorgvuldig uit en wikken en wegen waar we energie willen aan besteden.

En ik denk dat ik eens een inventaris zal moeten opmaken van mijn verplichtingen of er daar ook niet hier en daar iets kan in geschrapt worden. De wereld zal ook wel blijven draaien zeker?

Time to think!

Algemeen, Energiezuinig op je lichaam, Zelfzorg

Hittegolf

Florence

We hebben het allemaal gevoeld: de hittegolf. Iedereen zweten en puffen, met vaak het klassiek gehoord zinnetje “kan je je verwarmen?”.

Er werd gezaagd, geklaagd en waarschijnlijk heel terecht. De kaap van de 40° halen is niet niks. Maar eerlijk, ik durfde niet eerlijk zijn. Voor mij voelde dit totaal niet zo heet. Geen idee wat er aan de hand is in mijn lijf maar mijn thermostaat is niet geijkt denk ik.
Op mijn bureau was het wel bevangen warm. De ventilator draaide continu en ik dronk veel water en thee. Maar van zodra ik buiten was, kon ik alleen maar genieten. Ik zocht natuurlijk niet zomaar de zon op en gelukkig moest ik niet zoals vele anderen werken in de zon.

Ik fietste, ging wat naar de moestuin, maar vooral genoot ik van de warmte op mijn huid. Warmte die mijn pijn zo fel beïnvloedt in de positivieve manier.

Kennen jullie de pijnschaal van 0-10? Nul is geen pijn, 10 is de meest ondraaglijke pijn denkbaar.
Dagelijks schommelt die pijn van 4-6, op slechte dagen is dit zeker een 8 zonder te overdrijven. Dat zijn de dagen waar ik mijn huis niet uit kom, in pyjama blijf en eigenlijk niemand wil horen of zien. Zijn het werkdagen, dan neem ik extra pijnstilling en moet iedereen me gerust laten. Dan zet ik geen stap die niet noodzakelijk is.

Dankzij de hittegolf zakt dit gevoelig, mijn pijn gaat echt naar een 1-2 zolang ik me koest hou. Heerlijk toch, pijnarme dagen! Laat iedereen maar zagen en klagen, ik GENIET!

Sinds een ongeveer anderhalve maand neem ik Lyrica tegen de zenuwpijnen. Ik had al vele verhalen hierover gehoord, van de meest positieve tot de meest negatieve. Toen de prof het me voorstelde, besloot ik dit inderdaad te nemen want ik heb niets te verliezen. Toen ik hem vroeg hoe het zat met de bijwerkingen zei hij: misschien gewoon wat dikkere enkels, wat heel geruststellend klonk.
Deze medicatie moet opgebouwd worden, zonder heb je teveel last van alle bijwerkingen. En inderdaad die waren snel voelbaar (suf en draaierig, precies alsof je een paar glazen teveel op hebt en ook urineretentie: moeten en willen plassen, maar niet kunnen) maar gingen telkens na ongeveer een week wel beter, behalve de vermoeidheid, die blijft precies.
Maar die enkels…. ik ben precies een hoogzwangere vrouw. Vorige week kon ik zelfs mijn sneakers niet meer verdragen alhoewel die heel wijd zijn. Enkel de slippers waren nog net draaglijk. Bij elke stap die ik zet, is het als of mijn voet zal openscheuren.
Uiteindelijk blijkt dat ik over mijn hele lijf vocht ophoud… alles staat gespannen van het vocht. Zie je ook al zo’n Michelinmannetje voor je? Wel, zo voelt het alleszins.

Ik ging naar de vervangende huisarts ervoor gezien mijn vaste huisarts met verlof was. Ik kreeg medicatie om te plassen en het enige wat ik niet doe ervan is… juist: plasssen… Ik mag dus gauw terug naar mijn eigen huisarts.

En dan het goede nieuws : ik kan ’s avonds zonder die ondraaglijke zenuwpijnen slapen! Sinds de Lyrica wat opgebouwd is, neem ik geen Valium meer om te slapen. Ik beperkte dit al tot max 3/week omdat ik bang ben om verslaafd te worden waardoor ik echt wel pas nam indien ik al uren wakker lag. In het weekend nam ik dat sneller. Ik merkte dat ik beter in slaap viel, maar mijn slaapkwaliteit voelde een stuk minder. Ik ben dus heel blij dat ik van die vuiligheid af ben!

Het laatste weekend was fris met regen, waardoor het sprookje van de pijnarme dagen onmiddellijk over waardoor het een Netflixweekend werd.

En dan sta je met beide voeten snel op de grond. Laat de volgende hittegolf maar komen!

So long!

Florence