Tag: DVN

Algemeen

Niks doen is zo moeilijk

Florence

Ik ben een bezige bij. Ik vind het moeilijk om niks te doen. Dat lukt me maar moeilijk.
Vorige vrijdag had ik een vrije dag en had op die vrije dag een interimopdracht aanvaard. Een collega vroeg me nog: “kan jij dan nooit eens gewoon vrij zijn”. Na mijn interimopdracht was heel mijn lichaam op. Ik had geen stem meer, mijn hele lijf deed pijn en ik was doodmoe.
Koken zat er niet meer in die avond. Het werden gewoon pizza’s en niemand was er kwaad om.
Zaterdag en zondag was ik wonderwel aan het niksen. Een beetje lezen, een beetje surfen, wat spelletjes spelen, … En nu besef ik ten volle waarom ik niet graag “niks”: nu ik niet meer in mijn actieve drive zit, valt die vermoeidheid over me als een deken waar ik niet onderuit kan.
Zaterdagnamiddag heb ik zeker zo’n anderhalf uur geslapen en zondagmorgen om 10u was ik al aan het uitkijken naar mijn middagdutje. Zo moe ben ik…
En moe zijn is lastig, veel lastiger dan pijn hebben. Pijn kan je voor een deel verbijten en verdringen, maar dit lukt niet met vermoeidheid.

Dit niksen voelt als tijdverlies want ik kan me niet bezig houden met mijn hobby, niet met mijn huishouden maar toch besef ik wanneer ik heel eerlijk ben, dat mijn lichaam dit nodig heeft.

Vorige week ben ik naar de longspecialist geweest. Ik had mijn afspraak een maand vervroegd en het was al niks te vroeg meer: mijn longfunctie was weer al gezakt naar 66%. Mijn astma is weer op en top actief. We zijn weer terug bij af. Het enige verschil met een jaar geleden is dat mijn algemene fysieke conditie een stuk beter is waardoor ik niet in het ziekenhuis lig.
Mijn pneumologe kent me gelukkig al jaar en dag en weet wat belangrijk is voor mij. Om die reden mag ik blijven werken, maar moet al de rest teruggeschroefd worden. Geen en/en meer… maar eerder een of/of. Ik ben hier heel blij om want werken geeft me voldoening.
Ik besef wel dat ik dit tempo en fulltime werken niet zal blijven kunnen volhouden. Toch vind ik dit voor mij persoonlijk nog heel belangrijk om te doen. Alsof ik met deeltijds werken niet meer volwaardig zou zijn. Eigenlijk is dit toch “dikke zever”, maar het is sterker dan mezelf. Mijn lat ligt hiervoor nu eenmaal hoog, te hoog. Maar het zorgt voor mijn mentaal welzijn en dat is nu eenmaal ook heel belangrijk.

Chronisch ziek zijn is een neverending rouwproces: telkens iets afgeven, de ene keer met meer moeite dan de andere keer en aan het ene houden we harder vast om toch maar niet te verliezen dan de andere keer. En werken behoort voor mij tot de laatste categorie.

Familie, Zelfzorg

Verloren tekst

Florence

Ik had de laatste dagen een hele tekst geschreven die met de internetverbindingsproblemen in Frankrijk blijkbaar toch niet bewaard was in concept… dju toch.

Het belangrijkste van de tekst was hoe ik me als chronisch-zieke mama me dagelijks voel tegenover mijn kinderen. Het belangrijkste gevoel dat telkens terugkeert, is falen. Falen omdat je fysiek niet alles kan wat je zou willen doen. Falen omdat ze vaker moeten helpen met taakjes dan je zou willen. Falen omdat je vaak uitgeput na je fulltime job weinig energie over hebt om kwalitatief energie in je kinderen te steken.

Toch weet ik dat ik echt wel mijn best doe. Ik ken mama’s of bij uitbreiding ouders die hun kind eerder als een statussymbool zien en er totaal geen tijd in steken, ondanks dat ze tijd zat hebben ervoor. Ouders die hun kinderen als keuze zo lang als mogelijk in de opvang of studie laten omdat ze hen als een last zien. Een ouder die zijn kinderen gaat uitbesteden wanneer de vrouw gaan werken is in het weekend om toch maar de rust hebben die hij wil terwijl hij net op die momenten q-time met zijn kinderen zou kunnen hebben.

Ik heb al vaak gedacht waarom ik zo vaak dit gevoel heb van falen. Een belangrijk deel is – denk ik – het feit dat ik alles graag onder controle heb. En dit lijf heb ik niet onder controle. Het lijf is baas want het crasht wanneer het wil, het weigert dienst wanneer het het gedacht heeft en daar heb ik jammer genoeg niks aan te zeggen. Ik heb al heel vaak geprobeerd om toch mijn zin door te drijven en niet te luisteren naar dat lijf. Telkens was het resultaat dat ik dit extra hard heb moeten uitboeten en mijn neuroloog ervan uitgaat dat ik mijn lijf hierdoor onherstelbare schade heb toegebracht. Het zij zo… Koppigheid heeft blijkbaar zijn prijs.

Deze week heb ik mijn lijf bij momenten weeral tot het uiterste gedreven in functie van de kinderen. Maar ook in functie van dingen die ik nog wil zien nu het nog kan. Bepaalde historische dingen zijn nu eenmaal niet echt toegankelijk gebouwd. Best dat mijn Fitbit-horloge plat is en ik de lader thuis ben vergeten want eigenlijk wil ik niet weten hoeveel trappen ik de laatste anderhalve week heb gedaan. Het zou wel mooi geweest zijn voor mijn statistieken, dat wel.

Ik zal dus moeten leren leven met het gevoel van falen, of nog beter: het niet meer als falen proberen te zien. Dit zal nog zijn tijd nodig hebben alleszins.