Tag: relaties

Energiezuinig op je lichaam, Zelfzorg

“En wat hebben we geleerd?”

Florence

Iedereen kent dit zinnetje, de favoriete zin van Piet Huysentruyt. Maar het werkt wel! Wanneer je dit echt opsomt, dan wordt het veel concreter en veel duidelijker.

In 2020 heb ik meer geleerd dan in gelijk welk jaar voorheen. En nu volgens “de Piet”: ten eerste: het is niet omdat jij je volledig geeft aan je werk, dat je werk ook maar zich zal smijten voor zijn werknemers. Dit is geen nieuw inzicht, maar in 2020 wel heel erg pijnlijk duidelijk geworden. Iedereen kent het wel: je bent een tijdje afwezig en je hoort enkel je goeie collega’s. Maar meestal hoor je dan wel af en toe je beleid, je bazen. Je zou kunnen denken dat ze al dan niet oprecht geïnteresseerd zijn in je. Oprecht: hoe gaat het met je, niet oprecht: weet je al wanneer je terug komt. Maar niets van dit alles. Het bleef zelfs pijnlijk stil toen ik hen liet weten dat ik toestemming had van mijn arts om te herstarten. De arbeidsgeneesheer maakte ook nog enkele bemerkingen waar de werkgever rekening moest mee houden, maar ook toen bleef het stil…. Ik kan niet tellen hoe vaak ik me heb afgevraagd waarom…. Ondertussen weet ik het “antwoord”: “we wilden je niet storen tijdens je ziekteverlof”. Ik wist al langer dat mijn beleid totaal geen kaas heeft gegeten van leiderschap, leiding geven of zelfs maar sociale vaardigheden. Blijkbaar zit dit niet als opleiding in een aantal hogere diploma’s die nochtans specifiek gemaakt zijn om leiding te geven. Heel jammer voor iedereen die “onder” hen werkt. Zoveel talenten, competenties en motivatie die verloren gaat.

Omdat ik niet zoals “de Piet” al mijn puntjes wil opnoemen, wil ik tot de essentie komen. Ik heb dit jaar geleerd dat alles valt of staat met zelfzorg. En hiermee bedoel ik zelfzorg in al zijn facetten. Het gaat niet enkel om de fysieke zelfzorg zoals badjes nemen, crèmekes smeren, een lekker geurtje of een verwenkoffie. Het gaat zoveel dieper. Het gaat om de essentie van je “zijn”.
Om eerlijk te zijn, ik denk dat ik met mezelf en mijn lichaam in een slecht huwelijk zat. We konden elkaar niet meer zien, waren elkaar zo beu als koude pap, en namen elkaars “beschuldigingen” aan voor waar…. Maar het is erg dat eerst mijn lichaam fysiek volledig moest crashen eer ik dat kon inzien. En het inzicht is er niet zomaar gekomen, ik zag niet zo plots het licht. Het heeft me maanden gekost met vallen en opstaan, helaas soms letterlijk.
Eerst was er natuurlijk een koppigheidsfase: mijn lichaam vertelde me dat ik niets meer kon en dat ik een slappeling was om niet door te gaan, terwijl mijn verstand mijn lichaam de schuld gaf van alles en mijn hart was er de kop van in. De ene was boos op de ander en het was vooral beeld zonder klank….

Ondertussen, tijdens de revalidatie, nam ik ook de tijd om naar een psycholoog te gaan. Een man die al wat van het leven kent en die me hopelijk zou kunnen leren omgaan met een chronische aandoening waardoor ik gevangen zit in een hoogbejaard lichaam. Ik had zoveel mensen al naar een psycholoog gestuurd, maar voor mezelf was het toch een iets grotere drempel. Het niet alleen kunnen oplossen vs aan zelfzorg doen. En naar de psycholoog gaan, bleek inderdaad aan zelfzorg doen. Het was als een relatietherapie voor lichaam, geest en hart. Dat we samen hetzelfde doel hebben: het maximale uit het leven halen maar met een hoge dosis energiemanagement. We hebben hetzelfde belang en het heeft dus geen zin om elkaar tegen te werken. Tegenwerken? Ja, wanneer het lichaam aangeeft dat de grenzen bereikt zijn, niet uit koppigheid nog eens extra mand strijk erdoor jagen of plots de tegels van de douche persé willen schrobben. En wanneer ik me schuldig voelde omdat ik aan het rusten was om mijn lichaam te laten herstellen, nam ik er een lekkere thee of koffie bij, desnoods met een koekje om voluit te genieten.


En wat ik nu nog doe als zelfzorg: webinars volgen en lezen. Bijleren. Mezelf herontdekken waardoor ik zaken in perspectief kan zien, kan kaderen. Nadenken waar ik naartoe wil met mijn leven, wat ik nog wil bereiken, waarvoor ik me wil inzetten,…. En zorgen voor mijn dagelijkse portie beweging. Want zoals het het oude gezegde: een gezonde geest in een gezond lichaam…. Mijn lichaam is dan misschien niet zo gezond als ik zou willen, maar ik zal er zelf alles aan doen om het zo gezond mogelijk te houden. Lichaam, geest en hart zitten nu eenmaal voor hopelijk nog vele jaren met elkaar opgescheept en we zullen er alles aan doen om het zo aangenaam mogelijk te maken voor elkaar.
Naast de revalidatie en ademhalingskiné, neem ik ook de tijd om meditatie-oefeningen te doen. Wie mijn kent, zal zich waarschijnlijk afvragen…. jij??? meditatie??? Ja, ik meditatie! Later daarover meer want dit is voor mij echt al een traject op zich.

En op deze manier heb ik in 2020 geleerd om correct en oprecht aan zelfzorg te doen: fysieke, emotionele, intellectuele, sociale en spirituele zelfzorg. Ik ben er nog lang niet, maar als ik zie hoe ik op minder dan een jaar “gegroeid” ben, mag ik echt wel trots zijn op mezelf.


Energiezuinig op je lichaam, Zelfzorg

Lange weg te gaan…

Florence

Ondertussen is het enkele weken geleden dat mijn lichaam fel protesteerde en ik rechtstreeks van de consultatie bij de specialist mocht opgenomen worden. Even via spoedopname passeren voor dringende medicatie om de acuutheid van de situatie wat te couperen en dan naar de kamer.
Ik mocht niet meer stappen naar de spoedopname, zo gênant om me te laten brengen met een rolstoel terwijl ik nog met de auto naar het ziekenhuis was gereden en was gestapt naar de consultaties.
Toen de dokter de bloedresultaten onder mijn neus schoof, begon het besef dat ik mijn lat de laatste maanden echt wel heel hoog had gelegd. En als je week per week je lat iets hoger legt, ligt deze na enkele maanden zo hoog zonder dat je het eigenlijk beseft hebt.

In het ziekenhuis begon ik te voelen dat mijn lichaam er erg aan toe is. Douchen was al een uitputtingsslag. De eerste dagen lag ik vooral in stilte te rusten of te slapen. Meestal was zelfs de radio er teveel aan: de overprikkeling die ik de laatste maanden ervaarde had precies zijn top bereikt.
Hier en daar bezoek, maar eerlijk: hoe minder hoe liever want het was te lastig.
Toen de dokter zei dat ik niet op 1-2-3 de oude zou zijn, had ik niet verwacht dat dit gecombineerd zou worden met ziekteverlof. Ik dacht om dat even tussendoor te doen… Maar inderdaad: dat even tussendoor zoals ik het noem, is onder andere de oorzaak van de situatie nu: een lichaam dat helemaal overbelast is.

Ondertussen ben ik thuis en bestaat mijn dag vooral uit rusten en slapen en af en toe een kleinigheid doen. Maar van zodra ik iets wil doen, wordt dit afgestraft: ik begin te zweten en word vaak onwel.
Met als resultaat dat ik me voldoende gedeisd hou. En het is dat wat ik blijkbaar nodig heb.
Mentaal lukt het tegen alle verwachtingen in ook behoorlijk. Normaal zou ik na 2 dagen al de muren op lopen, maar ik heb me er bij neergelegd. Het is niet zo dat ik niet af en toe verschrikkelijk gefrustreerd ben, maar ik gebruik mijn verstand en verspil geen energie aan hoe ik het zou willen hebben…

Vandaag moest ik voor tests naar het revalidatiecentrum binnen het ziekenhuis. Eerst mocht ik opwarmen: 10 minuten op de fiets met amper weerstand. Plots bleek mijn saturatie gezakt naar 91 zonder dat ik hiervan iets lichamelijks merkte. Na de opwarming was het tijd voor het echte werk.
De spieren van mijn benen werden getest op kracht en op uithouding. Ik werd in een soort zetel vastgebonden (om niet te kunnen compenseren met mijn rug tijdens de test) en om beurt werd een been ook vastgebonden en moest ik tegen weerstand mijn been op en neer bewegen. Eerst drie keer tegen een zware weerstand om de eindigen met 15 keer tegen een lichte weerstand. Ik moest zeggen, ik ben geen zweter, maar hier heb ik toch even gezweet. Maar vooral: heel veel pijn in mijn rechter bovenbeen.

Na het ziekenhuis even langs Decathlon want ik heb geen sportieve kledij liggen. Om het voor iedereen aanvaardbaar te houden, bracht ik een losse yoga-broek mee 😜 . Dan zie ik er niet uit als een overjaarse uitslover en moet ik niet in jeans of pyjama/huispak gaan revalideren

Ik reed net mijn straat in toen ik telefoon kreeg van het ziekenhuis: de dokter had toch graag nog even mijn resultaten besproken en of ik het zag zitten om nog eens terug te keren naar het ziekenhuis. Voor een vermoeid lijf nog eens de rit en natuurlijk ver parkeren wegens geen dichte vrije parkeerplaatsen….
De dokter vroeg naar mijn medische klachten gezien het resultaat niet zo ok was. Dat mijn spieren slecht scoren qua kracht en uithouding, was niks nieuws voor mij. Ze was echter verontrust dat mijn rechter been een stuk slechter scoorde dan mijn linker been wat problemen kan geven met mijn stabiliteit en evenwicht.
En eigenlijk was ik “blij” om dit te horen want ik zeg al heel lang dat mijn rechter been mijn “slecht” been is. Ik heb altijd meer pijn in mijn rechter been en als ik struikel, is het telkens omdat dat been precies hapert.
Er is nu eigenlijk zwart op wit aangetoond dat wat ik al zo lang aanvoel effectief juist is.


De dokter gaf nog mee dat de revalidatie heel wat tijd in beslag zal nemen en dat het vooral heel voorzichtig zal balanceren zijn tussen belasten en overbelasten. En dat mijn werk de volgende tijd niet mijn job is, maar mijn revalidatie.

En ja, ik zal deze kans met beide handen grijpen want ik wil echt vooruit geraken!! Ze zullen eens zien hoe gemotiveerd ik ben en hoe ik me kan smijten!


Liefs,
Florence x

Energiezuinig op je lichaam, Werk, Zelfzorg

Reflecties

Florence

Toen ik net deze post wou beginnen schrijven, merkte ik dat mijn laatste blogpost ging over de volledige uitputting die ik ervaar. En dan dacht ik eerst: “oei, is dat al zo lang zo erg?”

De laatste weken ervaar ik naast de uitputting een enorme onrust. Ik voel me vaak zonder reden zenuwachtig. Een nervositeit die ik niet kan rationaliseren.

De laatste weken verloopt het niet zoals gewoonlijk op het werk: ik maak kleine fouten, maar vooral ik werk niet zo efficiënt als anders en ik heb constant nood aan emo-eten.

Ondertussen tjool ik al de hele herfst en winter met de ene infectie na de andere. Infecties die constant hun tol eisen op mijn lichaam. Dit heb ik echt nog nooit meegemaakt in mijn leven. De ene luchtweginfectie na de andere, maagontsteking, pijnlijke en vermoeide spieren,…

De laatste weken heb ik ook al verschillende keren willen starten met een nieuwe post want er zijn heel veel dingen waarover ik zou willen schrijven. Maar mijn hoofd is zo’n vermoeide chaos dat ik er nog geen enkele keer toe gekomen ben.

En die vermoeidheid blijft: hobby en vrijwilligerswerk lijdt er onder. Elk moment vrije tijd wordt ingevuld met slapen.
Vandaag, zondag, ben ik om 13u30 “even” op mijn bed gaan liggen. Uiteindelijk ben ik rond 16u wakker geworden en wist ik van de wereld niet meer. Die dutjes kan ik niet af en toe, maar kan ik dagelijks. Wat een verspilling van tijd. Tijd die ik in mijn huishouden zou kunnen steken, maar ook tijd die ik voor mijn hobby kan hebben.

Ik heb deze week een heel lang gesprek gehad met mijn huisarts en er werd me meermaals op het hart gedrukt dat ik grenzen zal moeten stellen. Niet alleen grenzen om mijn fysiek zo optimaal mogelijk te houden, maar ook grenzen naar mijn omgeving (lees:werk en vrijwilligerswerk). En dat zijn even moeilijke grenzen.
Gezien ik liefst zo veel mensen mogelijk tevreden stel, heb ik niet de gewoonte om duidelijke grenzen te stellen waarbij ik mezelf te vaak voorbij loop. En nu blijkt dit een zware impact te hebben op mijn weerstand en dus op mijn dagelijkse gezondheid.


Zelf weet ik nog niet direct hoe ik zal leren grenzen stellen. Dat het met vallen en opstaan zal zijn, staat vast. Zeker op mijn werk, weet ik niet direct hoe ik dat zal aanpakken. Ze blinken niet uit in de beste leiderschapskwaliteiten. Zucht.

Gelukkig heb ik zoals jullie weten een hele liefdevolle echtgenoot. Hij laat me de broodnodige rust nemen en herinnert me er ook regelmatig aan. Ik weet dat hij zowel naast als achter me staat om een betere versie van mezelf te worden.

Familie, Zelfzorg

Verloren tekst

Florence

Ik had de laatste dagen een hele tekst geschreven die met de internetverbindingsproblemen in Frankrijk blijkbaar toch niet bewaard was in concept… dju toch.

Het belangrijkste van de tekst was hoe ik me als chronisch-zieke mama me dagelijks voel tegenover mijn kinderen. Het belangrijkste gevoel dat telkens terugkeert, is falen. Falen omdat je fysiek niet alles kan wat je zou willen doen. Falen omdat ze vaker moeten helpen met taakjes dan je zou willen. Falen omdat je vaak uitgeput na je fulltime job weinig energie over hebt om kwalitatief energie in je kinderen te steken.

Toch weet ik dat ik echt wel mijn best doe. Ik ken mama’s of bij uitbreiding ouders die hun kind eerder als een statussymbool zien en er totaal geen tijd in steken, ondanks dat ze tijd zat hebben ervoor. Ouders die hun kinderen als keuze zo lang als mogelijk in de opvang of studie laten omdat ze hen als een last zien. Een ouder die zijn kinderen gaat uitbesteden wanneer de vrouw gaan werken is in het weekend om toch maar de rust hebben die hij wil terwijl hij net op die momenten q-time met zijn kinderen zou kunnen hebben.

Ik heb al vaak gedacht waarom ik zo vaak dit gevoel heb van falen. Een belangrijk deel is – denk ik – het feit dat ik alles graag onder controle heb. En dit lijf heb ik niet onder controle. Het lijf is baas want het crasht wanneer het wil, het weigert dienst wanneer het het gedacht heeft en daar heb ik jammer genoeg niks aan te zeggen. Ik heb al heel vaak geprobeerd om toch mijn zin door te drijven en niet te luisteren naar dat lijf. Telkens was het resultaat dat ik dit extra hard heb moeten uitboeten en mijn neuroloog ervan uitgaat dat ik mijn lijf hierdoor onherstelbare schade heb toegebracht. Het zij zo… Koppigheid heeft blijkbaar zijn prijs.

Deze week heb ik mijn lijf bij momenten weeral tot het uiterste gedreven in functie van de kinderen. Maar ook in functie van dingen die ik nog wil zien nu het nog kan. Bepaalde historische dingen zijn nu eenmaal niet echt toegankelijk gebouwd. Best dat mijn Fitbit-horloge plat is en ik de lader thuis ben vergeten want eigenlijk wil ik niet weten hoeveel trappen ik de laatste anderhalve week heb gedaan. Het zou wel mooi geweest zijn voor mijn statistieken, dat wel.

Ik zal dus moeten leren leven met het gevoel van falen, of nog beter: het niet meer als falen proberen te zien. Dit zal nog zijn tijd nodig hebben alleszins.

Familie

Schoonouders

Florence

Er bestaan zoveel clichéverhalen over schoonouders en ik heb de pech dat mijn relatie met mijn schoonouders alle clichés bevestigt.

Als ik terugkijk, heb ik nog nooit voldaan voor hen: ik ben een gescheiden vrouw met 2 kinderen. Dat hun zoon ook gescheiden was met 1 kind telde niet mee. Meermaals heb ik te horen gekregen dat ik niet aan de status van de ex van mijn man kan voldoen omdat ik hen geen kleinkind heb geschonken.
Dat de ex hun zoon heeft laten zitten omdat ze dacht dat het gras aan de overkant groener was, willen ze niet zien. Geen punt voor mij we de echtscheiding inzette, maar stop met een ander continu onterecht op te hemelen!
Ontelbare keren heb ik moeten horen dat de ex zo’n perfecte huisvrouw was en ik niet. Nee dat klopt, ik heb mijn gaven en mijn fouten. Ze heeft nooit fulltime gewerkt en ze steekt geen energie in haar kind. Dan kan je huis er toch perfect bijliggen hé.
Ze kan echt wel enorm lekker koken en is heel creatief en smaakvol qua decoratie. Ze heeft talenten die ik inderdaad niet heb.

Dat ik net als de mama van hun kleinkind 1 week op 2 voor hem zorg en met liefde omring, is niet belangrijk, enkel het bloed is belangrijk.
Mijn schoonvader neemt het me kwalijk dat ik fulltime ga werken: dit maakt me een slechte moeder, en wij, werkende vrouwen zijn de oorzaak van de echtscheidingen. Ik kon over het tweede punt niet anders dan hem gelijk geven: doordat we gaan werken, zijn we niet langer afhankelijk en kunnen we tenminste een zelfstandig leven leiden. Dat ik mijn niet-werkende tijd samen met mijn man maximaal in onze kinderen investeer, wordt andermaal genegeerd.

Een goed jaar geleden hebben ze mij en mijn ouders enorm hard gekwetst, zonder reden, zonder aanleiding en nog eens getoond dat ik in hun visie niets waard ben, en mijn familie ook niet.

Gisteren moesten we, ja het was van moeten, met de schoonfamilie gaan eten. Het was een fake en achterbakse bedoening. Een verjaardagsfeestje van de kleinzoon van 10 jaar geleden werd opgehemeld omdat het nog met een ex-lief was. Alles maar dan ook alles staat in het teken van me te laten voelen dat ik eigenlijk niet gewenst ben. Als je keihard de opmerking mag horen en plein public “we weten van welk volk ze is…”, kan dit onmogelijk nog goed komen.

Een paar maanden geleden hebben ze een nieuwe foto in hun living gehangen: mijn man met zijn ex en hun zoon. Een foto van op zijn vormsel waarvan ik nog had gezegd dat het een mooi souvenir zou zijn voor de zoon. Een foto van ons gezin is niet aanwezig. Waarom ik nog ga? Ik wil tonen dat ik boven hen sta, en dat ze me met niks zullen raken,

Ik heb vriendelijk gelachen en een poker-face opgezet om mezelf te beschermen… choose your battles! Want wat heb ik in de jaren geleerd: zwijgen kan vaak niet verbeterd worden. Zoals vorig jaar op vaderdag toen ze ons de deur hebben gewezen, heb ik letterlijk geen woord gezegd. Ik ben gewoon mijn man gevolgd. Ze kunnen me dan toch geen rebels gedrag verwijten.

Vandaag zit mijn hoofd nog te malen van deze valse bedoening: het zou zo anders kunnen. Net zoals bij mijn thuis waar iedereen geliefd is voor zijn kwaliteiten, waar je helemaal jezelf kan zijn en niet constant op eieren moet lopen.
Na bijna 10 jaar is het wel duidelijk dat het er bij de schoonfamilie niet inzit…

Algemeen, Zelfzorg

Eyeopener

Florence

Het is nu ongeveer een jaar sinds ik een lezing volgde van Fleur van Groningen over het leven zonder filter.
Ik ben er zelf maar heel laat achter gekomen dat ik ook bepaalde filters mis. Ik dacht altijd dat het probleem bij mij persoonlijk lag, dat mensen boos waren op me, dat mensen mij niet moesten hebben. Maar blijkbaar zijn het vooral mijn veel te sterke voelsprieten die me vaak parten spelen.
Ik heb ondertussen geleerd om die sterke voelsprieten als talent in te zetten. Bij mensen waarmee ik een band heb (of het nu vriendschap of professioneel is), kan ik inspelen op wat ik aanvoel. Ja, ik ben hoogsensitief en nee, ik hoef niet de zorgen van de hele wereld op mij te nemen.

Ik heb geleerd om in de overprikkelde periodes me terug te trekken. Het is een tijd van vooral stilzwijgen voor mij. Niet dat ik mijn omgeving ga negeren, maar ik hou het liever wat beperkter. Mijn mama reageert dan na een aantal dagen dat ik nogal stil ben geweest. Vroeger had ik daar altijd een excuus voor klaar: dat ik het te druk had met mijn werk en mijn gezin. En eigenlijk is dat niet gelogen. Doordat mijn hoofd en met uitbreiding zelfs mijn hele lijf vol zit met prikkels, gebruik ik mijn laatste energie voor werk, huishouden en gezin.
Het liefste wat ik dan doe, is nietszeggende series opzetten zoals “90 days fiancé” of spelletjes spelen op mijn telefoon of tablet. Series, realityprogramma’s of spelletjes waar je je denkknop kan uitzetten. En dat is ideaal want mijn hoofd zit zo vol dat ik eigenlijk de helft van het programma niet besef gezien mijn molentje maar blijft draaien. Het boek “Leven zonder filter” heeft me dus veel meer inzicht gegeven in mijn eigen zijn, mijn eigen doen.

Maar toch is niet dat de grote eyeopener geweest. Fleur vertelde over de “overtreders”, over relaties met narcisten en toen gingen mijn ogen echt letterlijk en figuurlijk open. Haar verhaal over een relatie was echt het verhaal van mijn eerste huwelijk. Toen besefte ik dat mijn ex-man een echte narcist was en waarom ik in zo’n vicieuze cirkel was terechtgekomen.
Ik was heel sociaal, open en redelijk vrijgevochten. Ik snap nog steeds niet dat ik in zijn val ben getrapt, maar dankzij het boek heb ik inzicht gekregen in het patroon van een narcist.
Mijn ex, W. , overlaadde me met aandacht en liefdevolle berichten. Na een pijnlijke en onverwachte breuk een half jaar eerder, deed me dit veel deugd.
Toch startte al snel zijn jaloers gedrag, waarvan hij de oorzaak legde bij zijn ex die hem jarenlang op alle mogelijk manieren had bedrogen. Ik bond in en begreep hem. Ik paste me aan. En dit zou een patroon worden dat jarenlang zou doorgaan.
Toen we pas getrouwd waren, was ik snel zwanger. Iets waar we allebei enorm naar verlangden. Ik deed samen met mijn papa verbouwingen in het huis tijdens mijn zwangerschap en W. was vele uren van huis. Op mijn verjaardag nam ik een dag vrijaf van de bouwwerken (ik moest dan wel thuisblijven van het werk, maar stilzitten zit niet in mijn aard) en trok ik een namiddag erop uit met mijn mama om te shoppen: zwangerschapskledij halen. Het was een hele gezellige moeder-dochternamiddag. ’s Avonds kwamen mijn ouders nog eten en er leek geen vuiltje aan de lucht… tot ze vertrokken. Het kot was te klein: ik had geen recht om met mijn ma weg te gaan, mijn plaats was thuis: om het huishouden te doen. Ik was toen nog geen 6 maanden getrouwd en besefte voor de eerste keer: wat heb ik gedaan?

Zo gingen verschillende jaren voorbij met meer en meer isolement en ruzies. Hij stookte ruzie tussen mij en mijn ouders: hij maakte mij zwart bij hen en hen zwart bij mij. Ik zocht hen minder op en durfde nergens over praten gezien ik ervan uitging dat ze toch op me neerkeken. Nooit heb ik zijn gemanipuleer hier doorgehad.

De ommekeer is gekomen toen ik opnieuw ging studeren. Ik wou een banaba behalen, in combinatie met mijn job en mijn gezin. Dit zou me lukken.
W. stond hier eerst heel positief tegenover: het voedde zijn koopverslaving. Hij kwam thuis met onder andere een laptop die ik inderdaad nodig had. Inspraak qua keuze had ik dus niet. Maar ik was blij met mijn laptop.
Na een paar maanden begon ik mezelf terug te ontdekken: ik wist weer wie ik vroeger was en stond ervan versteld hoe ik me had laten meetrekken in de neerwaartse spiraal waar ik zelfs geen schim meer was van mezelf. En toen ben ik gaan rebelleren: ik begon tegen te spreken, gaf niet meer toe na zijn excuses omdat hij me weer eens openbaar had beledigd en gekleineerd. De ruzies werden intenser: ik was de slechtste moeder die hij ooit had ontmoet, ik was een slechte echtgenote want ik koos voor mezelf door te gaan studeren en niet voor mijn gezin, … Ik kan eigenlijk een heel boek schrijven over de goeie 6 jaar huwelijk.
In de zomer van 2009 gingen we met mijn ouders op reis. Daar kon hij geen drie weken aan een stuk zijn masker ophouden en het escaleerde. Op een moment was hij zelfs gewoon vertrokken…. Op dat moment grepen mijn ouders in: wanneer zouden ze de dochter van vroeger terugzien. Het was een opluchting dat ik naar mijn ouders toe de hele façade niet meer moest ophouden. Het heeft nog een 8-tal maanden geduurd eer de stap werd gezet.
Dit bleek de moeilijkste stap in mijn leven. Hij zou mij mijn huis, mijn werk en mijn kinderen afnemen en hij heeft alles gedaan om dit mogelijk te maken. Hij beschuldigde me zelfs van diefstal op het werk. Ik heb echter altijd open kaart gespeeld met mijn werkgever en zo had ik geanticipeerd. Uiteindelijk heeft hij me niks kunnen afnemen, maar het heeft bloed, zweet en tranen gekost. Ik werd gestalkt en geterroriseerd. Doodsbang ben ik geweest, maar uiterlijk bleef ik bijna altijd rustig en vrolijk.
Het is heel zwaar geweest en ik heb me heel lang schuldig gevoeld dat ik mijn kinderen hun gezin heb afgenomen. Maar eerlijk? Ik denk dat ik het niet had overleefd om in dat huwelijk te blijven: ik was met de grond gelijk gemaakt door hem. ik voelde me niets of niemand meer en had geen greintje zelfvertrouwen meer of vertrouwen in iemand anders.

Het heeft me jaren gekost om opnieuw te vertrouwen. Mijn huidige man, een echte schat, heeft me vaak gezegd: “je vertrouwt me niet”. Ik kon het gewoon niet.
Maar uiteindelijk met oneindig en liefdevol geduld kan ik op vandaag voluit zeggen dat ik hem volledig vertrouw.
Mijn rugzakje zal ik altijd meedragen en ik zal altijd gevoelig zijn om gelijkaardige situaties aan te voelen, maar het is ondertussen gelukkig veel lichter geworden.
Van mijn ouders weet ik ondertussen dat ze wel trots zijn op mij en is mijn band beter dan ooit.

Ik ben nu voor de tweede keer het boek aan het lezen en Fleur, dankjewel voor dit inzicht. En zoals je in mijn boek schreef: het boek is een leerrijke vriendin van me geworden.

Algemeen

Relaties 

Florence

Relaties, je hebt ze in alle soorten en gewichten. Partner, familie, vrienden, collega’s, buren,…

Iemand die chronisch ziek is, leert op een recordtempo mensen kennen. Het is een cliché, maar zo’n waarheid. 

Ik weet al langer dan vandaag dat ik een schitterende man heb. Hij is zorgzaam, lief, grappig en een schitterende papa. Als ik toch de negatieve kantjes moet opnoemen: hij heeft het grootste ochtendhumeur en sinds hij zelf chronisch ziek is geworden, heeft hij ook wel een korter lontje gekregen. Dus niks waar we niet perfect gelukkig mee kunnen zijn. Leven met Perfectie zou toch ongelooflijk lastig zijn!!!

Het is een zegen hoe begripvol mijn hubby met mijn ziekte omgaat. Wanneer ik een dag heb dat alles fysiek te zwaar is en ik geen klop doe, zal hij nooit morren. Het is een verschrikkelijk gevoel je zo lui te voelen want je voldoet totaal niet aan de basisverwachtingen die aan een getrouwde vrouw gesteld worden. Je voelt je op zo’n momenten echt minderwaardig.

Ook mijn frequente dutjes heeft hij zonder probleem geaccepteerd. Ik mag in mijn beide pollekes wrijven met zo’n man!

Toen Filip ziek werd, zijn een aantal mensen uit ons leven verdwenen. Vrienden (dachten we) lieten na van afspreken omdat hij de twee keren ervoor niet de energie had om af te spreken. Of omdat we liever niet hadden dat ze langs kwamen omdat hun lieve maar drukke kinderen alles zouden omwonen en we weer  opnieuw konden poetsen. Radiostilte van hun kant werd beantwoord met een paar pogingen van ons, van mij om correct te zijn, om dan ook in radiostilte over te gaan.

Toen ik ziek werd, kwamen ook een aantal negatieve reacties. Reacties waarvan ik onmiddellijk zei dat het meer over hun zei dan over mij. Eerlijk heb ik daar amper van wakker gelegen want ik had geen nauwe band met de meeste van deze mensen. Toch deed het onbegrip van een aantal mensen pijn… de meeste mensen kunnen echt niet omgaan met iemand die chronisch ziek is. Mensen die een (potentieel) dodelijke ziekte hebben, krijgen wel alle begrip. In het begin maakte ik me daar druk in, probeerde mij en mijn ziekte te verantwoorden, uit te leggen. Tot ik op een dag besefte dat ik mijn energie beter in positieve dingen kon steken. De knop was omgedraaid! 


Ik ben echt wel een vriendin rijker geworden in dit laatste jaar. Ik heb altijd al een goede band gehad met Els. Ze was de eerste collega waar ik ooit mee samenwerkte. Het klikte misschien zelfs nog meer professioneel dan privé. We spraken eigenlijk nooit af, maar vertelden wel over ons gezin.

Een paar jaar geleden werd Els geopereerd aan haar schouder en ongeveer anderhalf jaar later stond me hetzelfde te wachten. Na haar operatie was ze heel lang arbeidsongeschikt en is nooit meer zonder klachten geweest. Na mijn operatie kon ik als geen ander haar klachten en pijn begrijpen. Maar wat ze het laatste jaar voor me gedaan heeft apprecieer ik als geen een. Zoveel telefoontjes en sms’en. En alsof ze het rook, zo vaak op een moment dat ik het echt wel kon gebruiken. Na mijn man is ze telkens de eerste die nieuws van me krijgt want na het al die uren aanhoren van mijn ellendige frustraties, mag ze op de eerste rij staan om goed nieuws te vernemen.

Op dinsdag werkt ze niet en in mijn nieuwe job ben ik dinsdagmiddag vrij. Dus het ideale moment om geregeld onze kaffieklets te houden. Heerlijke no-nonense namiddagen. 

Ik heb een goeie band met mijn ouders en toch ga ik niet gauw eerlijk zijn over mijn ziek-zijn, mijn pijn, mijn slechte dagen. Want ouders zijn bezorgd om hun kinderen, dus doe ik meer kwaad dan goed als ik ventileer… dus sorry ma en pa, maar het is beter zo 😉.