De titel is niet van mij maar van Evi Renaux, maar zo hard van toepassing. Ik ben nogal een schoenenfanaat. De schoenen zijn de peper en het zout van je outfit. Voor mij persoonlijk nog belangrijker dan de bijpassende handtas. De bijnaam Imelda Marcos kreeg al meer dan één keer.
Mijn schoenen zijn er niet alleen in verschillende kleuren, maar ook in verschillende hoogtes. En met mijn triestige “spierziektevoeten” en kapotte enkelligamenten, knelt letterlijk het schoentje: ik kan niet zomaar meer kiezen om eens een aantal uren een elegante vrouwelijke pump te dragen.
Het doet me dan ook ook pijn om heel wat van die mooie schoenen in het rek te moeten zien staan en ze nooit te kunnen dragen. Ik wil ze niet weg doen, niet verkopen op Vinted want je weet nooit wanneer ik nog eens kan even dragen op een etentje: ergens aankomen op restaurant, vlug kunnen gaan zitten. Vaak de schoenen af onder tafel gezien meestal niemand dat ziet en dan terug naar de auto. Maar nu er geen horeca is, is er zeker geen verleiding om toch eens hoge hakken te dragen.
Deze week kocht ik als voorbereiding een grote bak in de Action. Ik ga al deze mooie schoenen, elk met hun verhaal opbergen tot ik ze nodig heb. Ze zijn niet weg, maar ze zullen binnen handbereik zijn. Maar ik moet er dan niet meer met pijn in het hart naar kijken. En dan kan ik verder doen zoals ik nu al een hele poos bezig ben: met mijn life on sneakers en ik kan alleen maar hopen dat sneakers nog heel lang mode zullen blijven. En mochten ze geen sneakers meer maken, zal ik altijd wel nog voldoende schoenen staan hebben tot ze er weer maken zeker?
The New Desperate Housewife 