Je denkt er niet echt bij na. Je leventje loopt dag in en dag uit in een routine. De ene dag al hectischer dan de andere. Dit afhankelijk van welke shift die je werkt en welke de naschoolse activiteiten van de dag zijn. Daardoor verlopen bepaalde dagen redelijk zen en andere dagen ben ik blij als ik uitgeput in mijn zetel kan ploffen… om dan nog een paar keer over en weer naar de muziekschool of de tekenacademie te rijden. Gelukkig worden de kinderen al wat groter en worden ze zelfstandiger waardoor ik ze al eens vaker zelfstandig met de fiets kan laten gaan.
Mijn lichaam pruttelt al een paar jaar tegen, geen enkele arts kon er de vinger op leggen en zo deed ik onophoudelijk door zonder verder te luisteren naar de signalen. Ik heb mijn lichaam dus blijkbaar zwaar overbelast en het is dus een paar maanden geleden in crashmodus gegaan. Er is nu het vermoeden van een spierziekte geopperd door de neuroloog. Het blijft zoeken welke spierziekte -als het er dus een blijft te zijn – waardoor ik nu ook nog geen behandeling krijg en dus momenteel nog verder achteruit ga. De enige behandeling die ik momenteel krijg, is symptomatisch: om de spasmen onder controle te houden en pijnstilling.
Ik heb een heel actieve en fysieke job die op dit moment niet haalbaar is waardoor ik nu al sinds mijn crash thuis zit. De eerste weken heb ik dag en nacht geslapen maar ondertussen wakker geworden met de kater van verveling en plots een veel beperkter budget door aan de mutualiteit te zitten. Het is mijn bedoeling om creatiever om te gaan met het huishoudbudget zodat we rondkomen, maar ook ons nog pleziertjes kunnen veroorloven want leven met een onzichtbare, chronische ziekte is niet te onderschatten.
The New Desperate Housewife 