Tag: ignorance

Energiezuinig op je lichaam, Zelfzorg

Het lijf

Florence

Het valt me op dat ik meer en meer “afstand” neem van mijn lichaam. Vooral door een hoop medicatie ben ik pakken kilo’s bijgekomen. Ik heb nu een lichaam dat ik liefst zo weinig mogelijk zie in de spiegel of op foto. Het is niet meer wie ik ben. Vooral die afzichtelijke “hangbuik” vind ik zo verschrikkelijk!

Daarnaast pruttelt het meer en meer tegen: naast de aandoening moet ik nu eens 30 kilo meer meesleuren dan 3 jaar geleden. Doe het maar eens elke dag: stel je voor dat je een zak van 30 kilo aardappelen overal mee naartoe heult. Alles is ook lastig hierdoor: zelfs kousen en schoenen aandoen, is een uitdaging geworden en belemmert mijn ademhaling. Een mens zou van minder moe zijn.

Wanneer mensen me vragen hoe het met me gaat, spreek ik minder en minder over mij of mijn lichaam. Ik spreek meer en meer over “het lijf”. Het lijf alsof het niets met mij te maken heeft. Dan is het ook soms minder moeilijk om over te praten want het gaat niet over mij, maar over “het lijf”. Deze afstand zal waarschijnlijk ook een fase zijn in mijn rouwproces, meer en meer afscheid nemen van wat ik deed en kon naar een nutteloos lijf. En toch besef ik dat ik dit lijf zou moeten blijven koesteren want we zijn nog zo lang op elkaar aangewezen. Ik moet het ondanks de krakkemikkige staat zo goed als mogelijk verzorgen zodat ik de best mogelijke versie ervan heb.

Eten doe ik niet zo veel qua porties en ik probeer meestal heel gezond te eten. Maar misschien moet ik tussen de vermoeidheid door toch eens proberen een extra inspanning te doen om toch een paar kilo’s kwijt te raken want elke kilo is een mooie winst in het dagelijkse leven.

Energiezuinig op je lichaam, Zelfzorg

Occasie met vele mankementen

Florence

Kennen jullie dat: zoveel mankementen hebben dat je enkel de dringendste wil bespreken met je arts?

Ik weet niet of het gelinkt is aan mijn aandoening, maar de laatste weken stapelen de klachten zich op. Een aantal zijn recidief, een aantal onder behandeling – maar onvoldoende effectief- en een aantal zijn nieuw.

Dus vorige maandag ging ik weer eens naar mijn huisarts. Ik probeer de bezoekjes telkens uit te stellen tot het echt niet meer anders gaat. Langs de ene kant kon het probleem misschien sneller en gemakkelijker opgelost zijn, maar langs de andere kant lijk ik op de duur precies een aanbidster die hem gaat stalken. Dus vandaar liefst zo weinig mogelijk op consultatie.
Ik wou niet langer wachten om mijn linker schouder te laten zien, gezien ik hem zijwaarts niet hoger dan 90° kan brengen. Ik ken de gevolgen van te flink te zijn: ik heb ze ondergaan aan mijn andere schouder.
Waaruit kon ik nog kiezen: mijn andere schouder die eigenlijk ook wel pijn blijft doen en waarop ik niet meer kan slapen, mijn duim en wijsvinger rechts die bijna continu slapen -links gaat het gelukkig wel nog over- , het vocht in mijn benen waardoor ik blijf op een hoogzwanger nijlpaard lijken – ok de rest van mijn gestel lijkt sinds mijn ziekte ook wel op een nijlpaard maar dat is een ander verhaal- , de pijn in mijn rechter onderarm bij bepaalde hefbewegingen of de pijn in mijn achillespees.
Ik koos voor het laatste gezien deze me ook flink belemmert in het dagelijkse leven.

Voor de schouder werd ik voor een echo verwezen. Dit blijkt initieel een bursitis te zijn en gelukkig niet opnieuw een peesscheur. Weer wat pilletjes erbij: voor het ontbijt zijn het er ondertussen acht. Ja je leest goed: een prille veertiger die er op zich stralend gezond uit ziet, neemt al een halve apotheek zoals een bejaarde.
De achillespees blijkt ook ontstoken waarvoor kiné nodig is. Nog wat beurten erbij. Jammer dat ik geen erkenning heb voor chronische pathologie voor de kiné. Het zou het ook wat comfortabeler maken: ik zou niet zo zuinig moeten zijn op mijn beurten waardoor ik preventiever kan werken wat me in het dagelijkse leven wat meer kwaliteit zou geven.

Ik ben ook eens te rade gegaan bij mijn apotheek. Misschien zorgt mijn medicatie wel voor bepaalde problemen. De dikke benen en voeten wisten we al, maar deze klachten wegen -ondanks dat ze heel lastig kunnen zijn- niet op tegen de luxe van een grote vermindering van de zenuwpijn. Maar ze konden niks vinden. Behalve steunkousen… en nu loop ik met sexy bruine steunkousen die dan weeral passen bij de bejaarde of de hoogzwangere…

Nu hopen dat de problemen wat oplossen zodat ik een volgend bezoekje nog een tijdje kan uitstellen… en met het typen slapen verschillende vingers van beide handen opnieuw… maar we gaan het bezoekje toch nog wat uitstellen…

Algemeen

Hypocrisie ten top

Florence

De laatste dagen is in de media vanalles verschenen rond de peiling van Test Aankoop van de beste spoed van Vlaanderen. Deze eer ging naar de spoedopname van az Groeninge in Kortrijk waar een topteam zich dagelijks met elke vezel inzet voor de patiënt, zowel bij de zware ongevallen als in de warme zorg voor elke aanwezige patiënt.

Ik gun het hen van harte!

Maar waar ik niet bij kan, is hoe de directie nu langs alle sociale media deze informatie deelt terwijl ze enkele maanden geleden het volledige personeel de pan uitveegde omdat ze een prikactie organiseerden om de onmenselijke werkdruk aan te kaarten. Daar maakte de CEO Inge Buyse het volledige team met de grond gelijk in haar monoloog. De perse smulde!
Wat ik heel krachtig en sterk vond, is dat het personeel unaniem zweeg waardoor de CEO zich in haar betoog volledig belachelijk maakte.

Ik hoop dat ze geen pluim op hun hoed steken, want dit is niet de verdienste van de directie, maar wel van het voltallig personeel van de afdeling! Heel sterk van jullie hoe jullie dit realiseerden ondanks jullie gigantische werkdruk!! Proficiat!

Algemeen

Knelpunten in de jeugdzorg

Florence

Deze avond ging ik naar een lezing door Saskia Van Nieuwenhove over de knelpunten in de jeugdzorg. Als je elke dag met beide voeten in de jeugdzorg staat, ken er je er hoe dan ook verschillende. Je voelt je machteloos want er is geen omkadering om de kinderen te omringen met de zorg waar ze recht op hebben. Maar daar ga ik een andere keer verder op in.

We zaten in een aula al redelijk hoog en ik was als prille veertiger toch duidelijk bij de oudere toehoorders. Er zaten ook vele studenten voor wie de lezing een verplicht nummertje was. Schuin voor mij zat een jonge student met zijn laptop. Terwijl andere studenten ijverig aan het typen waren, was hij enkel ijverig naar YouTube-filmpjes aan het kijken over de domste onderwerpen eerst. Daarna begon hij als een bezeten Clash Royale te spelen op zijn gsm. En toen heb ik gezucht: als hij zijn diploma ooit behaalt, zal hij met die instelling de knelpunten in de jeugdzorg niet herkennen en zeker niet helpen oplossen. Diepe diepe zucht.