Tag: integratie

Algemeen

Niks doen is zo moeilijk

Florence

Ik ben een bezige bij. Ik vind het moeilijk om niks te doen. Dat lukt me maar moeilijk.
Vorige vrijdag had ik een vrije dag en had op die vrije dag een interimopdracht aanvaard. Een collega vroeg me nog: “kan jij dan nooit eens gewoon vrij zijn”. Na mijn interimopdracht was heel mijn lichaam op. Ik had geen stem meer, mijn hele lijf deed pijn en ik was doodmoe.
Koken zat er niet meer in die avond. Het werden gewoon pizza’s en niemand was er kwaad om.
Zaterdag en zondag was ik wonderwel aan het niksen. Een beetje lezen, een beetje surfen, wat spelletjes spelen, … En nu besef ik ten volle waarom ik niet graag “niks”: nu ik niet meer in mijn actieve drive zit, valt die vermoeidheid over me als een deken waar ik niet onderuit kan.
Zaterdagnamiddag heb ik zeker zo’n anderhalf uur geslapen en zondagmorgen om 10u was ik al aan het uitkijken naar mijn middagdutje. Zo moe ben ik…
En moe zijn is lastig, veel lastiger dan pijn hebben. Pijn kan je voor een deel verbijten en verdringen, maar dit lukt niet met vermoeidheid.

Dit niksen voelt als tijdverlies want ik kan me niet bezig houden met mijn hobby, niet met mijn huishouden maar toch besef ik wanneer ik heel eerlijk ben, dat mijn lichaam dit nodig heeft.

Vorige week ben ik naar de longspecialist geweest. Ik had mijn afspraak een maand vervroegd en het was al niks te vroeg meer: mijn longfunctie was weer al gezakt naar 66%. Mijn astma is weer op en top actief. We zijn weer terug bij af. Het enige verschil met een jaar geleden is dat mijn algemene fysieke conditie een stuk beter is waardoor ik niet in het ziekenhuis lig.
Mijn pneumologe kent me gelukkig al jaar en dag en weet wat belangrijk is voor mij. Om die reden mag ik blijven werken, maar moet al de rest teruggeschroefd worden. Geen en/en meer… maar eerder een of/of. Ik ben hier heel blij om want werken geeft me voldoening.
Ik besef wel dat ik dit tempo en fulltime werken niet zal blijven kunnen volhouden. Toch vind ik dit voor mij persoonlijk nog heel belangrijk om te doen. Alsof ik met deeltijds werken niet meer volwaardig zou zijn. Eigenlijk is dit toch “dikke zever”, maar het is sterker dan mezelf. Mijn lat ligt hiervoor nu eenmaal hoog, te hoog. Maar het zorgt voor mijn mentaal welzijn en dat is nu eenmaal ook heel belangrijk.

Chronisch ziek zijn is een neverending rouwproces: telkens iets afgeven, de ene keer met meer moeite dan de andere keer en aan het ene houden we harder vast om toch maar niet te verliezen dan de andere keer. En werken behoort voor mij tot de laatste categorie.

Energiezuinig op je lichaam, Zelfzorg

“En wat hebben we geleerd?”

Florence

Iedereen kent dit zinnetje, de favoriete zin van Piet Huysentruyt. Maar het werkt wel! Wanneer je dit echt opsomt, dan wordt het veel concreter en veel duidelijker.

In 2020 heb ik meer geleerd dan in gelijk welk jaar voorheen. En nu volgens “de Piet”: ten eerste: het is niet omdat jij je volledig geeft aan je werk, dat je werk ook maar zich zal smijten voor zijn werknemers. Dit is geen nieuw inzicht, maar in 2020 wel heel erg pijnlijk duidelijk geworden. Iedereen kent het wel: je bent een tijdje afwezig en je hoort enkel je goeie collega’s. Maar meestal hoor je dan wel af en toe je beleid, je bazen. Je zou kunnen denken dat ze al dan niet oprecht geïnteresseerd zijn in je. Oprecht: hoe gaat het met je, niet oprecht: weet je al wanneer je terug komt. Maar niets van dit alles. Het bleef zelfs pijnlijk stil toen ik hen liet weten dat ik toestemming had van mijn arts om te herstarten. De arbeidsgeneesheer maakte ook nog enkele bemerkingen waar de werkgever rekening moest mee houden, maar ook toen bleef het stil…. Ik kan niet tellen hoe vaak ik me heb afgevraagd waarom…. Ondertussen weet ik het “antwoord”: “we wilden je niet storen tijdens je ziekteverlof”. Ik wist al langer dat mijn beleid totaal geen kaas heeft gegeten van leiderschap, leiding geven of zelfs maar sociale vaardigheden. Blijkbaar zit dit niet als opleiding in een aantal hogere diploma’s die nochtans specifiek gemaakt zijn om leiding te geven. Heel jammer voor iedereen die “onder” hen werkt. Zoveel talenten, competenties en motivatie die verloren gaat.

Omdat ik niet zoals “de Piet” al mijn puntjes wil opnoemen, wil ik tot de essentie komen. Ik heb dit jaar geleerd dat alles valt of staat met zelfzorg. En hiermee bedoel ik zelfzorg in al zijn facetten. Het gaat niet enkel om de fysieke zelfzorg zoals badjes nemen, crèmekes smeren, een lekker geurtje of een verwenkoffie. Het gaat zoveel dieper. Het gaat om de essentie van je “zijn”.
Om eerlijk te zijn, ik denk dat ik met mezelf en mijn lichaam in een slecht huwelijk zat. We konden elkaar niet meer zien, waren elkaar zo beu als koude pap, en namen elkaars “beschuldigingen” aan voor waar…. Maar het is erg dat eerst mijn lichaam fysiek volledig moest crashen eer ik dat kon inzien. En het inzicht is er niet zomaar gekomen, ik zag niet zo plots het licht. Het heeft me maanden gekost met vallen en opstaan, helaas soms letterlijk.
Eerst was er natuurlijk een koppigheidsfase: mijn lichaam vertelde me dat ik niets meer kon en dat ik een slappeling was om niet door te gaan, terwijl mijn verstand mijn lichaam de schuld gaf van alles en mijn hart was er de kop van in. De ene was boos op de ander en het was vooral beeld zonder klank….

Ondertussen, tijdens de revalidatie, nam ik ook de tijd om naar een psycholoog te gaan. Een man die al wat van het leven kent en die me hopelijk zou kunnen leren omgaan met een chronische aandoening waardoor ik gevangen zit in een hoogbejaard lichaam. Ik had zoveel mensen al naar een psycholoog gestuurd, maar voor mezelf was het toch een iets grotere drempel. Het niet alleen kunnen oplossen vs aan zelfzorg doen. En naar de psycholoog gaan, bleek inderdaad aan zelfzorg doen. Het was als een relatietherapie voor lichaam, geest en hart. Dat we samen hetzelfde doel hebben: het maximale uit het leven halen maar met een hoge dosis energiemanagement. We hebben hetzelfde belang en het heeft dus geen zin om elkaar tegen te werken. Tegenwerken? Ja, wanneer het lichaam aangeeft dat de grenzen bereikt zijn, niet uit koppigheid nog eens extra mand strijk erdoor jagen of plots de tegels van de douche persé willen schrobben. En wanneer ik me schuldig voelde omdat ik aan het rusten was om mijn lichaam te laten herstellen, nam ik er een lekkere thee of koffie bij, desnoods met een koekje om voluit te genieten.


En wat ik nu nog doe als zelfzorg: webinars volgen en lezen. Bijleren. Mezelf herontdekken waardoor ik zaken in perspectief kan zien, kan kaderen. Nadenken waar ik naartoe wil met mijn leven, wat ik nog wil bereiken, waarvoor ik me wil inzetten,…. En zorgen voor mijn dagelijkse portie beweging. Want zoals het het oude gezegde: een gezonde geest in een gezond lichaam…. Mijn lichaam is dan misschien niet zo gezond als ik zou willen, maar ik zal er zelf alles aan doen om het zo gezond mogelijk te houden. Lichaam, geest en hart zitten nu eenmaal voor hopelijk nog vele jaren met elkaar opgescheept en we zullen er alles aan doen om het zo aangenaam mogelijk te maken voor elkaar.
Naast de revalidatie en ademhalingskiné, neem ik ook de tijd om meditatie-oefeningen te doen. Wie mijn kent, zal zich waarschijnlijk afvragen…. jij??? meditatie??? Ja, ik meditatie! Later daarover meer want dit is voor mij echt al een traject op zich.

En op deze manier heb ik in 2020 geleerd om correct en oprecht aan zelfzorg te doen: fysieke, emotionele, intellectuele, sociale en spirituele zelfzorg. Ik ben er nog lang niet, maar als ik zie hoe ik op minder dan een jaar “gegroeid” ben, mag ik echt wel trots zijn op mezelf.


Algemeen, Zelfzorg

The end is near…

Florence

Gelukkig niet mijn eind, maar wel het einde van de longrevalidatie. En het is een eind met heel gemengde gevoelens. De reden van het einde is omdat mijn beurten opgebruikt zijn maar niet omdat ik weer de oude ben. Eigenlijk zou ik nog willen doorgaan want ik wil nog vooruit, ik wil verder revalideren en opbouwen om mijn kwaliteit van leven zo optimaal mogelijk te houden. Het is niet zoals bvb bij een revalidatie na een orthopedische operatie die afgewerkt is eens de mobiliteit of kracht zijn hersteld. Longrevalidatie en zeker in combinatie met een neuromusculaire systeemaandoening is dus nooit afgewerkt.

Ik heb op het eind van de week nog een testing om objectief te meten waar ik sta na de revalidatie. Natuurlijk hoop ik dat ik nog een stukje ben vooruitgegaan sinds de testing die ik halverwege had. Één feit is zeker: ik ga me smijten zoals altijd want ik kan niet eindigen met een rapport dat niet top is. Los van de resultaten vind ik persoonlijk dat ik niet sta waar ik had willen staan of had verwacht te staan. Volgens de kinesitherapeut ben ik te veeleisend en te streng. Maar ja, waarom zou je blij zijn met een 7/10 als er misschien een 9/10 kan gehaald worden. En aangezien ik niet voor de 10/10 ga, ben ik niet perfectionistisch, toch?

Eind februari 2020 gestart en half november afgewerkt. Het is een intensief parcours geweest. In de eerste maanden 3 keer per week naar het ziekenhuis en de laatste maanden nog 2 keer ongeveer anderhalf uur.

Ik kan je garanderen dat ik meestal “geplooid” was na een sessie. Ten eerste revalideer je met een lichaam in een barslechte conditie en ten tweede “ben ik voor de vooruit” waardoor ik soms sneller wou opbouwen dan mijn lichaam kon volgen. En dan werd ik hier wel telkens op attent gemaakt door mijn lichaam… en waren we dan een aantal dagen niet on speaking terms 🤣.

Ik stel het nu wel simplistisch voor maar ik ben echt wel razend geweest wanneer het niet ging zoals ik het wou… en op momenten dat het wel heel goed ging, kon ik even razend zijn… razend enthousiast om mijn doel te bereiken.

Ik weet dat ik alles heb gegeven, elke keer weer. Ik heb er uitgehaald wat er uit te halen viel. Nooit geklaagd dat het lastig was want ik was bovenal dankbaar dat ik de kans heb gekregen om deze revalidatie te mogen volgen ☺️.

Zelfzorg

Revalidatie bis

Florence

Op de tweede set tests in het revalidatiecentrum bleek dat niet alleen mijn rechter benen heel slecht scoren, maar ook mijn rechter arm. Van mijn benen had ik wel dat gevoel dat ik een verminderde stabiliteit heb en dat ik mijn rechtervoet soms precies niet hoog genoeg ophef.
De eerste echte sessie was een afwisseling tussen allerlei oefeningen: deels ergotherapie en deels kinesitherapie.
Dit ging allemaal behoorlijk goed, al merkte ik op de loopband tijdens het stappen dat in de laatste minuten dat rechter been weer haperde: ik hoorde mijn schoen slepen op de band. Dus dat was niet ok.

De eerste echte sessie dan:

Maar al bij al liep alles vlot tot… ik klaar was. Van zodra de hele sessie erop zat waggelde ik, viel ik over mijn eigen voeten en werd ik bijna onwel van de plotse pijn. Ik moest even gaan zitten vooraleer ik naar mijn auto kon stappen. Gelukkig had ik mijn wandelstok bij, anders was ik er nooit zonder vallen geraakt.

De rest van de dag had ik enorm veel pijn in mijn benen en onderrug. Zoveel pijn dat ik om uiteindelijk toch te kunnen slapen een hele sterke pijnstiller nodig had: MS Direct. Dit heb ik liggen voor in nood… Maw ik neem dit normaal maximum 1 à 2 keer per jaar.
Het was nog geen half 5 ‘s morgens of bibi hier kon al niet meer slapen… pijn… verdorie toch! En daar lig je dan in de zetel met een mottige kop. ‘s Middags in bed gekropen en gelukkig goed geslapen. Pijn viel ook mee dus het was het moment om wat actiever te worden. Niks speciaal, gewoon wat babbelen en ondertussen bezig zijn met ditjes en datjes. En zo plots als het maar kan, voelde ik weer die intense pijn, sleepte mijn rechtervoet en was mijn stem weer gewoon weg. En dat terwijl ik amper iets had gedaan. Zo frustrerend. Zoveel pijn dat het nacht 2 werd met MS Direct.

The day after: weer Reva dag. Het was woensdag en dan start ipv de ergo-sessie een info-sessie of intervisie. Deze keer was het intervisie over belasting en belastbaarheid.
Ik ben eerlijk geweest over de pijn en daar hebben ze ook al door dat ik gewoon graag voor de vooruit ga, maar dat dit niet werkt op Reva-gebied. Hier moet ik net trager gaan om te kunnen opbouwen. En daar ligt voor mij de moeilijkheid: ik heb het gevoel dat er dan geen uitdaging is en dat alles onder mijn mogelijkheden is, dus geen effect zal hebben.


Voor mij werd in elke oefening nu een verplichte pauze ingelast van minimum 1 minuut. Ik deed flink wat er van me werd gevraagd.
Bij de loopband – klinkt vreemd als je er maar aan 2,6 km/u mag stappen – moest ik de 10 minuten ook opsplitsen wat ik deed. Maar toen ik op 7,5 minuten zat, begon die typische pijn opnieuw inclusief het haperen van mijn voet. En ik ben dus verstandig geweest en heb de oefening gestopt.
Het resultaat: ik ben veel sneller gerecupereerd van de sessie en heb niks van extra pijnstilling moeten nemen… Ik hoop ook dat het niks te maken heeft met het wegvallen van de ergo-sessie (met onder andere de lastige trappen doen). Maar we zien wel.
Het belangrijkste is dat ik heel gemotiveerd ben in de hoop echt te kunnen opbouwen en een beetje de Florence van vroeger te worden. Fingers crossed dus!!

Liefs,
Florence xxx

Follow my blog with Bloglovin

Energiezuinig op je lichaam, Zelfzorg

Lange weg te gaan…

Florence

Ondertussen is het enkele weken geleden dat mijn lichaam fel protesteerde en ik rechtstreeks van de consultatie bij de specialist mocht opgenomen worden. Even via spoedopname passeren voor dringende medicatie om de acuutheid van de situatie wat te couperen en dan naar de kamer.
Ik mocht niet meer stappen naar de spoedopname, zo gênant om me te laten brengen met een rolstoel terwijl ik nog met de auto naar het ziekenhuis was gereden en was gestapt naar de consultaties.
Toen de dokter de bloedresultaten onder mijn neus schoof, begon het besef dat ik mijn lat de laatste maanden echt wel heel hoog had gelegd. En als je week per week je lat iets hoger legt, ligt deze na enkele maanden zo hoog zonder dat je het eigenlijk beseft hebt.

In het ziekenhuis begon ik te voelen dat mijn lichaam er erg aan toe is. Douchen was al een uitputtingsslag. De eerste dagen lag ik vooral in stilte te rusten of te slapen. Meestal was zelfs de radio er teveel aan: de overprikkeling die ik de laatste maanden ervaarde had precies zijn top bereikt.
Hier en daar bezoek, maar eerlijk: hoe minder hoe liever want het was te lastig.
Toen de dokter zei dat ik niet op 1-2-3 de oude zou zijn, had ik niet verwacht dat dit gecombineerd zou worden met ziekteverlof. Ik dacht om dat even tussendoor te doen… Maar inderdaad: dat even tussendoor zoals ik het noem, is onder andere de oorzaak van de situatie nu: een lichaam dat helemaal overbelast is.

Ondertussen ben ik thuis en bestaat mijn dag vooral uit rusten en slapen en af en toe een kleinigheid doen. Maar van zodra ik iets wil doen, wordt dit afgestraft: ik begin te zweten en word vaak onwel.
Met als resultaat dat ik me voldoende gedeisd hou. En het is dat wat ik blijkbaar nodig heb.
Mentaal lukt het tegen alle verwachtingen in ook behoorlijk. Normaal zou ik na 2 dagen al de muren op lopen, maar ik heb me er bij neergelegd. Het is niet zo dat ik niet af en toe verschrikkelijk gefrustreerd ben, maar ik gebruik mijn verstand en verspil geen energie aan hoe ik het zou willen hebben…

Vandaag moest ik voor tests naar het revalidatiecentrum binnen het ziekenhuis. Eerst mocht ik opwarmen: 10 minuten op de fiets met amper weerstand. Plots bleek mijn saturatie gezakt naar 91 zonder dat ik hiervan iets lichamelijks merkte. Na de opwarming was het tijd voor het echte werk.
De spieren van mijn benen werden getest op kracht en op uithouding. Ik werd in een soort zetel vastgebonden (om niet te kunnen compenseren met mijn rug tijdens de test) en om beurt werd een been ook vastgebonden en moest ik tegen weerstand mijn been op en neer bewegen. Eerst drie keer tegen een zware weerstand om de eindigen met 15 keer tegen een lichte weerstand. Ik moest zeggen, ik ben geen zweter, maar hier heb ik toch even gezweet. Maar vooral: heel veel pijn in mijn rechter bovenbeen.

Na het ziekenhuis even langs Decathlon want ik heb geen sportieve kledij liggen. Om het voor iedereen aanvaardbaar te houden, bracht ik een losse yoga-broek mee 😜 . Dan zie ik er niet uit als een overjaarse uitslover en moet ik niet in jeans of pyjama/huispak gaan revalideren

Ik reed net mijn straat in toen ik telefoon kreeg van het ziekenhuis: de dokter had toch graag nog even mijn resultaten besproken en of ik het zag zitten om nog eens terug te keren naar het ziekenhuis. Voor een vermoeid lijf nog eens de rit en natuurlijk ver parkeren wegens geen dichte vrije parkeerplaatsen….
De dokter vroeg naar mijn medische klachten gezien het resultaat niet zo ok was. Dat mijn spieren slecht scoren qua kracht en uithouding, was niks nieuws voor mij. Ze was echter verontrust dat mijn rechter been een stuk slechter scoorde dan mijn linker been wat problemen kan geven met mijn stabiliteit en evenwicht.
En eigenlijk was ik “blij” om dit te horen want ik zeg al heel lang dat mijn rechter been mijn “slecht” been is. Ik heb altijd meer pijn in mijn rechter been en als ik struikel, is het telkens omdat dat been precies hapert.
Er is nu eigenlijk zwart op wit aangetoond dat wat ik al zo lang aanvoel effectief juist is.


De dokter gaf nog mee dat de revalidatie heel wat tijd in beslag zal nemen en dat het vooral heel voorzichtig zal balanceren zijn tussen belasten en overbelasten. En dat mijn werk de volgende tijd niet mijn job is, maar mijn revalidatie.

En ja, ik zal deze kans met beide handen grijpen want ik wil echt vooruit geraken!! Ze zullen eens zien hoe gemotiveerd ik ben en hoe ik me kan smijten!


Liefs,
Florence x

Vrije tijd, Zelfzorg

Eerste trips met de rolstoel

Florence

Met mijn benen die ik maximaal wil inzetten op werk en huishouden, is er geen kracht meer over om die in de vrije tijd nog echt te gebruiken.
Donderdag gingen we shoppen in Frankrijk, dit zou mijn eerste test worden. De Auchan is dan ook heel groot en dit zijn echt verloren stappen.
De ondergrond was ideaal: heel gladde vloer waardoor ik niet veel armkracht nodig had om vlot vooruit te gaan.
We waren daar natuurlijk niet alleen, het was echt wel druk. Dit zorgde ervoor dat ik ten eerste continu op achterwerken zat te kijken maar ook dat ik vaak niet gezien werd en verschillende mensen bijna op mijn schoot had.
Veel te veel stress en prikkels, maar heel blij dat ik nergens hulp voor nodig had. Over hulp gesproken: wat zijn de Fransen attent! Telkens ik reikte om ergens bij te kunnen of iets te kunnen nemen, kreeg ik de vraag of ik hulp wou. Ik kreeg niet ongevraagd hulp of betutteling, maar simpelweg de vraag: kan ik een handje helpen? Ook werden deuren spontaan voor me geopend of open gehouden. Heel aangenaam om te ervaren.

De ruimte tussen de kar en de kassa had ik echt wel verkeerd ingeschat: ik knelde mezelf met een hele vlotte beweging tussen mijn rolstoel en de andere kassa met een dik hand als resultaat. Kwestie dat ik er de volgende keer zeker aan denk!

Gisteren was Bellewaerde aan de beurt. Dit is zo lastig met mijn wandelstok en ik nam dus met plezier mijn vierwieler mee.
Het was prachtig weer en de kinderen wilden graag dus vooral de waterattracties doen. Door elke werknemer werd ik heel vriendelijk en attent benaderd: neem maar uw tijd om in te stappen mevrouw, kunnen we helpen?, … Bij bepaalde attracties werd de loopband even stilgelegd zodat ik zeker veilig kon instappen. Het is alsof elke werknemer er echt heel graag zijn job doet: zelfs op het laatste moment van de dag zijn ze nog even vriendelijk als bij de start en dit na hele drukke en lange werkdagen.

Voor mensen met een beperking bestaat er de Easy Pass. Dit zorgt ervoor dat je langs de uitgang kan binnengaan en uiteindelijk niet zo lang staat aan te schuiven als de gemiddelde bezoeker. Nu ik mijn rolstoel heb, vind ik het niet erg om te wachten, wat met mijn wandelstok wel het geval is. Met zo’n Easy Pass, mag je nog 3 mensen meenemen op de attractie. Heel jammer want ons gezin bestaat uit 5.
Goed dat ik dit ter sprake heb gebracht, want blijkbaar kan je dit aanvragen voor 5 personen in totaal. De enige compensatie is dat je maar 2 keer ipv 3 keer per attractie een easy acces hebt. Dat vinden we totaal niet erg, want op de attracties waar ik op meega, gaan we toch maximum 2 keer. Liever als gezin kunnen genieten van een attractie dan eens meer op een attractie.

De kinderen hadden hier elk om beurt hun plezier in het duwen van de rolstoel: het waren elk om beurt echte kamikazepiloten en ik heb meer dan een keer mijn handen voor mijn ogen geslagen om toch maar niet te zien hoe we overal tussen zwalpten. Deze uitstap heb ik gelukkig wel zonder brokken of kneuzingen overleefd en ook dit was dus een hele aangename ervaring!

Energiezuinig op je lichaam, Zelfzorg

Mijn grootste vrijheid

Florence

Een van de zwaarste impacts in mijn ziek-zijn, is mijn beperking in mobiliteit. Je hebt niet meer de luxe om te gaan en te staan waar je wil. Niet alleen kan ik geen (lange) wandelingen doen, dus mijn stappen wordt beperkt tot het functionele.

Fietsen lukte ook al lang niet meer en dan raak je meer en meer geïsoleerd. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.
Familie, vrienden en kennissen posten met de regelmaat van de klok foto’s op op Facebook en Instagram van hun uitstapjes of sportieve prestaties en eerlijk… dat wringt.
Eerst hebben we een brommer gekocht en dat was een eerste stap naar vrijheid, maar door de terechte wetgeving, moet je naast de helm altijd een lange broek, hoog schoeisel, lange mouwen en handschoenen dragen. En net dat is echt niet aangenaam als je in de zomer op stap wil.

Anderhalf jaar geleden heb ik dan eindelijk de stap gezet om me een elektrische fiets te kopen. En eerlijk? Ik moest dit al jaren geleden gedaan hebben! Nu pas heb ik mijn vrijheid terug. Ik ga en sta waar ik wil en kan waar nodig in een winkelstraat gewoon voor de deur parkeren en dit spaart me opnieuw energie.
Ik kom ontspannen aan op het werk en ik kom ook fris uitgewaaid thuis na het werk. Ik ben niet eens langer op weg. Vorige week haalde ik de kaap van de 2500 kilometer. Dat wil al wat zeggen hé.

Ik heb een grote mand vooraan op mijn fiets, dus ik kan gezwind en met plezier boodschappen doen. Vroeger ging ik zelfs om de zondagse pistolets met de wagen halen en nu spring ik gewoon op de fiets. Niet als een jong veulen, maar dat zou teveel gevraagd zijn 😂.

En weet je wat mentaal de grootste opsteker is? Ik voel me “normaal” op mijn fiets, ik voel me niet beperkt en gewoon een “jonge” vrouw. Ik waggel niet, heb geen wandelstok bij maar gewoon een doodnormale prille veertiger… en eerlijk, die gevoelens kunnen niet lang genoeg blijven duren ☺️

Vrije tijd, Zelfzorg

Hoge nood

Florence

Door mijn aandoening heb ik een neurogene blaas. Heel vervelend! Een trip kan vaak niet starten voor ik er de laatste druppels heb uitgeperst.
Ook onderweg verloopt dit vaak van toilet naar toilet. Van zodra een toilet minder hygiënisch is, lukt het zelfs nooit om te plassen.

Gisteren was ik aan het lezen op een site met lotgenoten over dit probleem en daar had iemand een app gepost: “Hoge Nood”. Deze is beschikbaar op Android en IOS en geeft de beschikbare al dan niet openbare toiletten aan in je buurt.
Je kan selecteren op mannen- of vrouwentoilet, of er al dan niet een afvalemmer moet aanwezig zijn en of het al dan niet rolstoeltoegankelijk moet zijn.
Zelf kan je nog toiletten doorsturen of wijzigingen doorsturen.

Ik ben er van overtuigd dat heel wat lotgenoten heel blij zullen zijn met deze app waardoor ik hem zeker wil in de aandacht brengen.

Topinitatief!!